blad nr 6
1-6-2021
auteur J. Bos
Column

Blote billen

Het is donderdagochtend en voor het eerst in maanden sta ik voor de klas. Een echte klas. In een echt klaslokaal. En ik moet echt even wennen. De pyjamaparty is voorbij, voor me zitten aangeklede studenten met gekamde haren. Nou ja, studenten… Mijn groep twintigjarigen klinkt als een brugklas die na lange weken vakantie weer op school is. De koppies die de afgelopen maanden zo serieus leken, zijn plots weer pubers. Sam -online altijd vol scherpe vragen loopt te geinen met zijn buurman. Jeroen -in Teams steeds met zijn handje omhoog heeft de slappe lach en hinnikt door het lokaal. Gelukkig zijn sommige dingen nog hetzelfde. Lily kijkt offline net zo ongeïnteresseerd als online. Ik bedwing mijn initiële impuls tot orde handhaven en laat de storm even uitrazen.
Het eerste wat ik mis is de mute-knop waarmee ik alle microfoons behalve mijn eigen kan dempen -het ultieme machtsmiddel van de online docent. Die gezellige Sarah blijft maar kletsen en leidt de rest af. Er bestaan genoeg trucs om studenten weer bij de les te krijgen. Bijvoorbeeld door ze simpelweg de beurt te geven. Ik kijk strak richting Sarah, noem haar naam en vraag wat zij van de stelling vindt. Maar Sarah vertrekt geen spier en kletst half omgedraaid gewoon door. Ik herhaal mijn vraag. En nog een keer. Dan hoor ik aan de andere kant van het lokaal iemand kuchen. Een bekend gezicht. “Ehm, meneer? Ik ben Sarah. Dat is Lisa.”
Betrapt. Ik mis niet alleen de mute-knop. Ik mis ook die ontzettend handige namen die in Teams naast al mijn studenten staan. Die functie waardoor ik al bij de eerste les een docent leek die al zijn studenten kende. Ik besluit met de billen bloot te gaan en benoem het. Mijn studenten knikken. Ze snappen het helemaal. En hebben ook zo hun eigen bekentenissen over de dingen die ze tijdens mijn online lessen deden.
Wat volgt is de mooiste les in heel veel maanden. Een les waarin iedereen naar elkaar luistert. Waarin gediscussieerd wordt. Waarin respectvol wordt omgegaan met de mening van een ander. Een les vol persoonlijke verhalen en zelfs vol tranen. Het duurde precies twee uur om van een brugklas weer een groep jongvolwassenen te maken. En twee tellen om de naam van Sarah voor altijd te onthouden.

Joost Bos is hbo-docent aan de school voor journalistiek