- blad nr 6
- 1-6-2021
- auteur L. Douma
- Redactioneel
Een column voorbij het persoonlijke
“In een goede column is er een wisselwerking tussen het persoonlijke en het algemene”, zegt Volkskrant-columnist Aleid Truijens tijdens het online juryberaad. “In deze column wordt de stap van het verhaaltje naar het algemene gemaakt.”
“De beschrijving van de leerling is komisch”, vindt voormalig Onderwijsblad-eindredacteur Dick Hollander. “Met zelfspot komen alle vooroordelen van de auteur naar buiten, dat vind ik leuk gedaan”, zegt columnist Lachesis.
En daarmee is de driekoppige jury van de columnistenwedstrijd het unaniem eens: Eefje Pleij, leerkracht op een basisschool in Naarden, treedt na de zomer in de voetsporen van Lachesis. Onze huidige columnist in het primair onderwijs gaat dan met pensioen.
{column}
Vluchteling
“Jullie krijgen er nog één bij volgend jaar”, meldt de directeur. Juf Sandra zucht diep. De directeur staat al klaar bij de drempel om te vertrekken als hij eraan toevoegt: “’t Gaat om een vluchteling.” Dan is hij weg. Sandra’s hart maakt een sprongetje. Niet vanwege de directeur, maar omdat het eindelijk zover is. Een vluchteling, eentje voor haar alleen. Zoveel beelden op televisie gezien en zoveel krantenartikelen hierover gelezen, maar toch nooit iets gedaan. Ze speurt het internet af op zoek naar materiaal om hem zijn trauma te helpen verwerken. Misschien bestaat er een zwemles voor deze kinderen, omdat haar vluchteling vast watervrees heeft na die afschuwelijke boottocht. Via Marktplaats kan ze alvast wat meubeltjes op de kop tikken voor het veel te krappe studiootje voor hem en zijn gezin. Kleding moet te vinden zijn bij haar vriendinnen. Ze heeft het er druk mee, maar ze doet het graag. Eindelijk kan ze wat terugdoen. De overdracht valt tegen. Haar vluchteling kan zich heel goed redden in het Nederlands. Het gezin woont al een half jaar in een ruime benedenwoning. Ook zijn ze gewoon met het vliegtuig gekomen. “Maar ze hebben vast heel veel nare dingen gezien”, probeert ze nog. De oude juf zegt dat ze geen idee heeft: “Hij heeft nog nooit over zijn verleden gesproken, zijn ouders ook niet. Op dit moment heeft hij het meest aan een veilige omgeving, waar hij lekker kind mag zijn.” Die woorden blijven hangen. Voor Sandra was hij een mooi verantwoord project, voor hem is ze gewoon een juf. Een paar dagen later komt Burhan een dagje wennen. Hij ziet er keurig uit in zijn lichtblauwe overhemd en beige broek. Het project kleding kan geannuleerd worden. Verlegen steekt hij zijn hand uit en staart naar de grond. Vlug zet ze hem naast een andere leerling. Te veel druk op deze getraumatiseerde kinderen leggen, is vast niet goed. Vanaf zijn plekje beantwoordt Burhan summier enkele vragen met zijn hoofd naar beneden. Daarna mogen de kinderen een kwartier uit de leesmandjes lezen. Burhan kiest een Donald Duck. Al gauw klinkt er een schaterende lach door het lokaal. Alle ogen zijn gericht op Burhan. Hij heeft niets door en slaat snel de volgende bladzijde om, lacht weer, daarna nog een bladzijde, hij houdt niet op. Na wat aanmoedigingen van juf gaan de kinderen, af en toe meelachend met Burhan, weer door met lezen. Er worden meer leesmomenten ingepland. Na enkele weken heeft Burhan al aardig zijn draai gevonden in de groep. Alle Donald Ducks zijn doorgenomen. Gelukkig heeft juf een doos met pockets op de kop weten te tikken. Nog steeds schatert Burhan vaak door de klas. In de bibliotheek was hij laatst zoek, zat hij stilletjes in een hoekje een stripboek te lezen, terwijl de klas de tent afbrak. Juf heeft besloten niet meer te speuren naar verhalen uit zijn verleden. Dat komt wel of niet. Ze laat hem met rust. Nu is het tijd voor nieuwe verhalen en mooie herinneringen. Lees, lach en sla die bladzijden maar om, Burhan!
Eefje Pleij is leerkracht op een basisschool in Naarden