blad nr 6
1-6-2021
auteur W. de Lange, de
Column

Hysterisch over een cijfertje

Kom op, zeg. Eén van de ikweetniethoeveel toetsen Duits die ze in het jaar krijgen… een vak dat ze nog mogen laten vallen ook. Daar hoor je toch niet hysterisch over te doen? Nou ik dus wel! Ik kijk na en dopamine stijgt jubelend in me op. Ik reken het totaal uit. Ik reken nog een keer het totaal uit. Ryan heeft een 7,5. Geen 2 of 3 of 4, zoals voor alle voorgaande Duitse toetsen in bijna drie jaar. Een eerlijk verdiende 7,5. Niet te geloven. Ik storm twee trappen af. Misschien is ‘ie er nog.
Ryans klasgenootje Cato staat in de hal, haar kekke leren jekkie al aan. “Ryan heeft een 7,5”, roep ik, “is ‘ie er nog?” Ze snapt onmiddellijk het belang van dit bericht en rent naar het toetslokaal, waar de laatsten hun spullen aan het pakken zijn. “Ryanryanryan!” Hou ik wel afstand? Ik pak hem bijna vast. “Ryan, je hebt een 7,5.” De zon gaat op. Hij straalt. Hij wordt ook hysterisch. Het kost ons allebei moeite elkaar niet op de schouders te slaan. “M’n moeder! Oei…brllpff!” Ik versta het niet, maar ik weet dat Ryans moeder hem bij elke onvoldoende bezorgd in zijn nek blaast en nu heel blij zal zijn.
Wat leert dit voorval ons/mij/hem? Allereerst dat bij liefdevolle en strenge ouders de leerprestaties van sommige adhd’ers in de lockdown omhooggaan. Ryan is een stresskip. Ik heb hem, geloof ik, in fysieke lessen nog nooit geconcentreerd en rustig gezien. Maar ik merkte in de online lessen van de afgelopen maanden dat het steeds beter ging. Hij was er altijd, deed vaak mee en gaf soms goede antwoorden. Hij kwam zelfs online op bijles. Maar tijdens de toets had ik allebei zijn eindeloze benen het hele lesuur zien schudden en trillen. Hij zuchtte, keek wanhopig, blies verontwaardigd, alles wat hij al drie jaar had gedaan bij Duitse toetsen. Ik vreesde het ergste. Maar hij heeft het geflikt.
Les nummer twee: De docent-leerling verhouding is elastisch. Ik ben in het fysieke onderwijs vaak heel ongeduldig tegen Ryan geweest en Ryan was vaak heel druk en storend. We hebben allebei nogal eens sorry gezegd. Maar de goede wil is heel gebleven.
Ten slotte zie ik dat mijn ouderwetse kijk op lesgeven in een vreemde taal zwaar op Ryan (en anderen) heeft gedrukt. Veel woordjes, stevige grammatica, veel oefenen, niet alleen van Duits naar Nederlands, maar ook van Nederlands naar Duits. Op een school voor vmbo-basis/kader is dat veel gevraagd. Leerlingen moeten zich stukken van de taal echt eigen maken, meer dan het centrale eindexamen vraagt. Maar het kan. En dan heb je ook wat, als Ryan zijnde. Want wat je met Duits kan, kan je met een heleboel andere talen ook. Nou ja, Ryan moet niet vallen op een Hongaarse. Dat is te moeilijk.