- blad nr 4
- 1-4-2021
- auteur R. Wisman
- Flashback
‘Ik voelde me gezien en veilig bij haar’
“Ik was een ondernemend kind. Thuis bedacht ik toneelstukjes die ik samen met mijn tweelingzus Lydia opvoerde voor onze twee oudere zussen en ouders als publiek. In groep 4 maakte ik een film over een bankoverval, de hele klas speelde mee. In groep 5 organiseerde ik een playbackshow en vond het dan het leukst om deze zelf te presenteren. In groep 6 maakte ik vier keer per jaar een krant van vijf A4’tjes met gebeurtenissen uit de school, maar ook weetjes. ‘Wist je dat… de hoogste brug 496 meter is en in China staat.’ Thuis kopieerde ik voor iedereen een krant en in de pauze legde ik ze op de tafels.
Mijn moeder ontdekte een jeugdtheaterschool in de buurt en stuurde me daar vanaf groep 6 naar toe. Ik leerde er verhalen vertellen, mezelf uitdrukken en emoties te gebruiken. Ik was energiek en ad rem en juist op toneel is dat handig. In groep 7 was ik apetrots toen ik in een film mocht figureren. Op school kwam ik prima mee zonder er veel voor te doen. Wel was ik wat verstrooid; ik vergat soms mijn huiswerk mee te nemen. Maar dat was geen probleem dankzij mijn gestructureerde zus Lydia die het dan tevoorschijn toverde. Juf Penning had daar oog voor. ‘Je huiswerk leerde je goed en had je altijd af. Alleen moest je soms wachten of Lydia het je gaf’, schreef ze in het afscheidsboek. Juf Penning was een jonge docent met kort haar, een bril en een rustige uitstraling. Ze bood een duidelijke structuur zonder streng te zijn. Met haar droge humor en bescheidenheid zorgde ze voor verbinding in de klas.
Toen ik me had laten opjutten om een gum tegen het bord te gooien, zei ze: “Jij gaat dit jaar wel heel enthousiast van start.” Ze bleef er niet over zeuren. Met alle kinderen was ze begaan. Van een klasgenoot was de oudere zus overleden. En van mijn beste vriend uit groep 8 overleed de vader. Zulke heftige emotionele gebeurtenissen kregen de ruimte zonder dat het dramatisch werd. Je voelde dat ze je serieus nam en behandelde kinderen met respect. Je voelde je gezien en veilig bij haar. In het afscheidsboek schreef ze: ‘Weet dat je een parel bent. Een parel in Gods hand.’ Door die overtuiging liet zij zich leiden en die houding draag ik zelf ook een beetje in mij mee. Voor mij betekent het dat iedereen er mag zijn zoals die is.”
{kader}
Mariska Penning (45) werkt sinds 1998 op protestants-christelijke basisschool de Wegwijzer in Krimpen aan de Lek: “Levendig, vrolijk, pienter en op een leuke manier ondeugend. Zo herinner ik mij Leendert. Samen met Lydia een leuke tweeling in de klas. Hecht met elkaar, maar ook met eigen vrienden en sociaal zeer betrokken. Toen de vader van zijn beste vriend was overleden, kwam hij samen met hem eerder op school, zodat zijn vriend niet alleen op een vol schoolplein hoefde te staan.”