• blad nr 9
  • 1-10-2020
  • auteur W. de Lange, de 
  • Column

 

De kampertjes

We hebben in de eerste klas een kampertje gekregen, met bijna alles d’r op en d’r aan: grote mond, snelle vuist, gulle lach die in een seconde kan omslaan in luidruchtig tekortgedaan zijn. Hoort goudeerlijk in het rijtje of is dat ouderwets? Ouderwets, want van het verhaal over een vechtpartij waar de jongen een hoofdrol in speelde, klopte niks.
Ook jammer dat de jongen Jayden heet, niks ‘Frans’ of ‘Henk’, gewoon Jayden, net als tien andere jongens bij ons op school. Waar moet dat heen met de kamper-cultuur? Kortom: dit stukje gaat over mijn vooroordelen.
Jayden viel meteen op tijdens de kennismakingsdag. Hij was het tegendeel van verlegen, ook al was hij beland in een groep waarin hij niemand kende. Hij onderbrak de mentor tijdens de uitleg voortdurend en wist in de eerste minuut een fanclub van adhd’ers naast zich te organiseren, die met hem mee lachte om zijn grapjes.
Zo’n opvallend kind zit er altijd wel bij, zo’n kind waarbij je in een dommig cliché denkt: Ah, daar gaan we nog plezier van hebben, de komende jaren! Toen ik na die kennismaking van een intake-collega hoorde waar Jayden vandaan kwam, kwam er meer dan dat cliché. Er ging in mijn hersens een ponsbandje van beelden lopen: een kamper, kamper-cultuur, dat is Frans Bauer, belastingontduiking, interieurs met roze en glitter, drugscriminaliteit, warme familiebanden, politie-invallen, tweedehands Mercedessen en lak aan de rest van de bevolking. (Of zijn Mercedessen uit? En weet iemand nog wat een ponsbandje is?)
“Jayden heeft een broer in de derde, hè”, zei de intaker er meteen achteraan. “Gianny.” Het ponsbandje viel meteen stil. Jayden het broertje van Gianny? Gianny is angstig, eenzaam en stil. Gianny lacht nooit. Dat hij kamper is, had ik me niet gerealiseerd, voordat zijn kleine broertje ter sprake kwam.
In het enige oudergesprek dat ik ooit rond stille Gianny heb meegemaakt, zat hij zwijgend naast een forse vader, die bezig was zo humorloos en autoritair mogelijk over te komen. Hij zou Gianny wel eens eventjes aan het werk zetten, zei vader, met een woeste blik op zijn ineengekrompen zoon. Geen warme familiebanden, leek me. Mijn eerste indruk van het ‘verwende goudhaantje’ Jayden, klopte niet met de indruk die ik aan dat oudergesprek van zijn vader had overgehouden en ook niet met wat ik heb gezien van zijn droevige broer.
Wij leerkrachten zijn menselijk, al te menselijk. We zijn als iedereen nieuwsgierig en bevooroordeeld, ik tenminste. We schrijven in ons hoofd romannetjes met spanning en sensatie rond de paar feitelijke gegevens die wij kennen. Maar ik weet eigenlijk niets over Gianny, Jayden en hun vader.
Gelukkig wordt het verhaal na de eerste schoolmaand steeds saaier. Was Jayden eerst nog agressief en opvallend, nu wordt hij steeds braver. We moeten alle incidenten melden, ook aan vader, is het consigne, en daar is hij bang voor. Kennelijk wil vader dat Jayden het redt op onze brave bakkers- en koksschool.

{citaat}
Zijn forse vader was bezig zo humorloos en autoritair mogelijk over te komen

Wera de Lange is docent mens & maatschappij op een vmbo horeca, brood en banket

Dit bericht delen:

© 2025 Onderwijsblad. Alle rechten voorbehouden
Het auteursrecht op de artikelen in dit archief berust bij het Onderwijsblad, columnisten of freelance-medewerkers. Het citeren van delen van artikelen is toegestaan, mits met bronvermelding. Volledige overname, herplaatsing of opname in andere publicaties is slechts toegestaan na overleg met de hoofdredacteur via onderwijsblad@aob.nl Indien het gaat om artikelen van freelancers zal hiervoor een bedrag in rekening worden gebracht.