blad nr 5
1-5-2020
auteur W. de Lange, de
Column

Sprookjes

Er waren eens vier zusjes: Rosita, Rachel, Ramona en Rochella. Het is 6 april, als ik dit schrijf. Dat betekent niks. Geen Bevrijdingsdag, geen werelddierendag, geen vrouwendag, geen dag voor de brandweerman. Stalin is niet op 6 april doodgegaan. Hitler is niet jarig nog drie weekjes slapen! Het Oranjehuis heeft niets te vieren.
6 april is mijn deadline voor dit stukje, dat is alles. En jij ziet het blad pas over een maand. Ik weet zeker dat jij en ik over een maand (nu dus) in een universum zijn beland, dat ik me nu (toen dus) niet kan voorstellen. Kon voorstellen.
Zijn we begin mei bevrijd van de intelligente lockdown? Of juist veel chagrijniger dan op 6 april, omdat het maar duurt en duurt? Hoeveel verhalen over virtueel lesgeven heb jij al gelezen? Hoeveel heb jij er al ongelezen weggelegd? Zaten er sprookjes bij?
Er waren eens vier mooie zusjes. Ze hadden alle vier opvallend grote, bruine ogen, waar het zelfvertrouwen en de levendigheid uitspatten, en lange, steile blonde haren. De rest was ook helemaal in orde. Hun moeder liet op oudergesprekken zien van wie ze het hadden. Alsof de tevreden schepper vijf keer hetzelfde model had gepakt.
De oudste heette Rosita en zij raasde als een destructieve storm door haar voorbereidend-middelbaar-beroeps-kook-onderwijs-schooltje. Alle docenten hadden een beetje moeite met Rosita. Ze werd gezien als brutaal, lui, vol met licht-vulgaire zelfingenomenheid.
De tweede heette Rachel (naar de vrouw van Hazes) en zij was moeilijk voor oudere, kakkineuze damesdocenten, voor anderen wel te doen. Maar haar afscheid van het schooltje voedde eventuele vooroordelen onder leerkrachten. Rachel werd naar het eindexamengala begeleid door een escorte van bikers uit een van die fijne motorbendes, die toentertijd geregeld het nieuws haalden.
Het was misschien daarom dat het schooltje gereserveerd afwachtte toen het derde zusje, Ramona, zich aandiende. Er gebeurde niks. Beetje lui, beetje brutaal, maar zeker niet erger dan de rest van haar onmogelijke klas.
Toen kwam de kleine Rochella. “Zij kan het beste leren van de vier”, aldus de trotse moeder. Klopt. En misschien hebben Rosita, Rachel en Ramona het er met bazigheid bij haar in geramd, maar Rochella vertoonde bovendien een innemende bescheidenheid, waar de school erg aan moest wennen.
In de lockdown, lang, lang geleden, verdrongen de R-zusjes zich thuis rond één computer. En Rochella kwam er moeilijk tussen. ‘Ik kan morgenochtend niet meedoen, juf. Ramona heeft de laptop nodig’, chatte ze naar de juf. O jee, dacht de juf. Dat ze het meldt, is geweldig, maar wie helpt haar verder? Niemand. Rochella belde zelf gedecideerd met school, regelde een eigen laptop, liet onderweg naar school weten dat ze om twee uur nog niet kon, maar wel om… en ze zat om half drie klaar achter haar eigen schermpje om met de juf de schade in te halen. Twaalf jaar oud!