blad nr 5
1-5-2020
auteur T. van Haperen
Column

Poep

Het is de vrijdag voor carnaval. Ik sta in een volle kroeg in Maastricht bier door te geven. Uit de boxen schalt Les lacs du connemara van Michel Sardou. Mensen zwaaien met witte zakdoeken. Zingen mee. Houden elkaar vast. Zoenen. Lachen. Schreeuwen. Ik kijk om me heen en roep in het oor van mijn vrouw: Als hier iemand dat virus heeft, zijn we de lul. Ze knikt. De dag erna vliegen we naar Spanje. Als ik terugkom hoor ik van de eerste besmetting. Even later raakt de poep de ventilator. Ic-capaciteit wordt een sleutelbegrip, het aantal doden een dagkoers, de intelligente lockdown brengt de cijfers onder controle. Ik transformeer van leraar naar arbeider in een feedback-fabriek, met Zoom-zeuren, veel te goed gemaakte thuisopgaven en een essayopdracht die de cijfers weer onder controle brengt. Een gebouw, een leerboek, samen in een lokaal, mijn God, wat mis ik het.
Maar hoe kom ik weer in dat gebouw? Die gedachte maakt me onrustig. Het onderwijsoptreden van het kabinet in het begin van de crisis wekt namelijk weinig vertrouwen op. Wereldwijd zitten 1,5 miljard kinderen thuis, maar onze minister-president wil de scholen openhouden. Want kinderen worden niet ziek. Dat is één niet waar. Twee, kinderen is nogal een heterogene groep, een mannetje van vier in de zandbak is anders dan een jongen van achttien die vrijt, drinkt en rookt. En drie, de minister-president heeft het nooit over het besmettingsgevaar voor leraren, toch een vergrijsde beroepsgroep. Uiteindelijk zijn het de medisch specialisten die zeggen: Doe normaal, sluit die scholen. Bij de examens herhaalt deze twijfelprocedure zich. Veilig, betrouwbaar en valide toetsen gaat even niet. Een centraal examen meet hooguit stressbestendigheid. Met kennis van zaken heeft dit in ieder geval niks te maken. Pas na onnodige onrust hakt minister Arie Slob de onvermijdelijke knoop door.
De heropening van de scholen vereist een andere bestuursstijl. Vooral ook omdat er momenteel een leger van never waste a good crisis-betweters door de straten marcheert. Zo stelt hoogleraar onderwijskunde Rob Martens op twitter de coronacrisis gelijk aan een vitamine D-tekort. Zon is volgens hem de oplossing. Ik was in februari in Spanje, strakblauwe lucht, 25 graden, zwemmen in de zee, ik heb niet het idee dat de zon Spanje voor corona heeft behoed. In het kielzog van Martens rolt een onophoudelijke reeks van onzin door de riolen van het onderwijs-meningen-distributiecentrum. Van afschaffen van examens tot individualisering van de leerweg middels afstandsonderwijs. Al die ideetjes, meninkjes, in deze ellende… best gênant. En dom, want als de poep de ventilator raakt, zet je eerst de ventilator stil, dan maak je het apparaat en de kamer schoon, herinrichtingsplannen doen we later wel. En met een beetje wijsheid en regie graag.