- blad nr 5
- 1-5-2019
- auteur A. Klomp
- Flashback
'Ik was niet het braafste jongetje van de klas'
“Het zal je misschien verbazen, maar ik was niet het braafste jongetje van de klas. Ik sloeg wel eens een les over, zullen we maar zeggen. Dat was eigenwijsheid, zo van: als ik het nut niet inzie van een vak, dan kom ik er niet voor naar school. Ik was overigens wel netjes naar docenten toe en geen type van een grote mond of zo. Dat komt ook omdat mijn vader, die over een paar weken met pensioen gaat, altijd vakdocent is geweest op een roc. Onbewust denk je bij iedere leraar: dat zou mijn pa kunnen zijn.
Ik had al jong respect voor leerkrachten, want ik zag hoe hard mijn vader werkte en hoe betrokken hij zich voelde bij zijn leerlingen. Dat laatste kan een groot verschil maken in de levens van jonge mensen. Mijn vader kijkt verder dan het vak dat hij geeft. Wie heb ik voor me? Wat is dat voor jongen of meisje?
De leerkrachten die ik zelf had en die dat ook deden, zijn me het meeste bijgebleven. Op de basisschool, waar ik soms onzeker was, had ik zo’n leraar. Ik was best slim, maar schaamde me daar ook voor. Bovendien was ik de kleinste van de klas. Al met al zat ik niet zo lekker in mijn vel. Leraar Ad van Duinhoven zag mijn worsteling. Hij wilde niet dat ik onzichtbaar in een hoekje bleef zitten, maar zocht naar iets wat ons verbond, zodat hij het ijs kon breken.
We praatten bijvoorbeeld over Feyenoord, waar we allebei fan van waren en hij stelde me op mijn gemak. Ik deed vaak extra opdrachten omdat ik voorliep met de stof en was heel bang dat ik daarom ‘raar’ was. Hij stelde me gerust: ‘Je kunt het, wees er blij mee, je mag er zijn.’ Dat zelfvertrouwen heeft me een goed zetje gegeven richting voortgezet onderwijs.
Hoewel het aan zelfvertrouwen toen niet meer ontbrak, heb ik ook daar heel veel gehad aan die ene leerkracht die meer was dan ‘degene voor de klas’. Charles Laeven wist mij ongelooflijk te boeien door zijn pakkende manier van lesgeven. Ik dacht nooit: ‘die stomme verplichte boekenlijst’, maar las met plezier literatuur, doordat hij ons zo goed kon duiden wat de rol en het belang van boeken is.
Hij heeft mijn interesse in politiek aangewakkerd. En hij maakte me enthousiast voor de debatclub, waarmee we aan wedstrijden meededen en waar ik aanleg voor bleek te hebben.
Later, toen ik studeerde in Nijmegen, kwam ik Charles nog eens tegen toen ik een D66-koffiekraampje in de stad bemande. ‘Politiek actief, wat leuk, dat had ik wel gedacht’, zei hij. Al vond hij wel dat ik bij de verkeerde partij zat.”
Charles Laeven (70) gaf Nederlands op het Kruisheren Kollege in Uden (nu ‘Udens College’): “Ik herinner me Rob als leerling zoals ik hem nu op de journaals zie: rustig, onverstoorbaar, met een lachje als hij clasht in het debat. Hij had ook veel lef: bij ons schoolexamen toneel in 6 vwo speelde hij in een monoloog de Surinaamse hoerenmadam Maxi Linder. De jury, docenten Nederlands van de school, beoordeelde zijn optreden met een 9.”