blad nr 7
1-7-2018
auteur W. de Lange, de
Column

De kern van de zaak

Als je vulkaanuitbarstingen, aardbevingen en de beweging der aardplaten al saai vindt, wat heb ik je dan te bieden? Hoe kan een mens nou niet willen weten hoe de aarde in elkaar zit? Alles heb ik in de strijd gegooid. Beelden van een auto op Hawaï, die heel traag door een onstuitbare lavastroom wordt opgeslorpt, met een er later onder gemonteerd geluidsbandje van een Uber-chauffeur, die de klant telefonisch meldt dat hij is aangekomen en voor het hek staat te wachten (terwijl die lavastroom dus over die auto heen kruipt). Een geweldige animatie van de beweging van de aardplaten tussen 250 miljoen jaar geleden en 250 miljoen jaar in de toekomst. Aardbevingsbeelden te kust en te keur. Dwarsdoorsneden van de aarde met withete aardkernen. Een spontaan overslaande stem als ik nog eens onderstreep, dat zich enkele tientallen kilometers onder onze voeten een kokende soep van magma bevindt. De kosmos is boss, wij mensen zijn minipluisjes in de wind!
Nou, Jana en Silver zijn niet onder indruk. Als pluisje maar goed in de make-up zit. Waarom ze er almaar doorheen praten? Nou, omdat het saai is. De rest murmelt een beetje tussen ‘best wel leuk, hoor, vooral die taxi’ en ‘inderdaad, behoorlijk saai’. In een parallelklas gaat het iets beter. Daar wordt een paar minuten geïnteresseerd gereageerd op het aardplaten-door-de-miljoenen-jaren-heen-filmpje.
En dan komt de klas van Kevin, Paco, Lisa en… nou, die klas dus. Ik heb na de voorafgaande lessen in parallelklassen weinig illusies meer. Het is ook nog eens het laatste uur van de week. Misschien helpt dit totale gebrek aan illusies: vanaf het eerste moment wordt er met grote ogen gekeken, geluisterd, doorgevraagd. Wat een zegen, deze aandacht.
Een half uur later. De filmpjes zijn gezien, het verhaal is verteld. Nu moeten we aan de zelfwerkzaamheid met een opdracht. Maar het komt er niet van. Want nu komen alle grote vragen van het leven los: Wat houdt de aarde bij elkaar? Wat is zwaartekracht precies? Waarom is de aardkern niet vloeibaar? Sterft de mensheid uit, als die aardplaten heel raar gaan doen? Als mensen er misschien over een tijdje niet meer zijn, wat gebeurt er dan daarna met mijn ziel en met al die miljarden andere zielen van mensen die geleefd hebben? Hebben we trouwens een ziel? Wat denkt een mens precies op het moment dat hij doodgaat? Zou het kunnen dat ik mijn gestorven opa schop, als ik mijn poes een trap geef? Jimmy: “Nee, maar je moet toch je poes niet schoppen.” Xaviera rolt met haar ogen: “Juf, als ik probeer me voor te stellen dat er na de dood niks is, dat ik dan helemaal verdwijn… uch … UCH… dat vind ik zo’n verschrikkelijk idee!” Ik voel diep met haar mee, terwijl de aardplaten zoetjes uit het zicht schuiven. We zijn zeker tot een kern gekomen. Heerlijke klas.