- blad nr 15
- 1-11-2017
- auteur R. Wisman
- Geld telt
Je kunt het maar één keer uitgeven
Constance (44)
Pascal(10)
Robert (9)
Desirée (8)
Met een vrijstaand huis, twee vakantiehuisjes in België en twee auto’s vormt de familie Nomden uit Veendam
Huishoudboekje
Netto maandinkomsten
Nomde (exclusief royalties) € 3226 (LD, trede 12
€ 4816
Vaste maandlasten
Hypotheek € 850
Gas, water, licht € 145
Woonverzekeringen € 20
Zorgverzekering € 230
Autoverzekering € 53
Uitvaartverzekering € 24
Wegenbelasting € 88
Vast spaarbedrag € 1250
--------
€ 2660
Laatste grote uitgave: Twee vakantiehuisjes in de Ardennen van € 20.000 per stuk
{klokjes}
6.45 uur
De wekker gaat. “Kunnen we niet eens één dag thuisblijven”, roepen de kinderen standaard op maandagochtend.
12.30 uur
Nomde en Constance brengen de middagpauze op hun werkplek door met een boterham en een kopje soep. “Anders komt het niet af.” De kinderen blijven over op school.
15.30 uur
Nomde of Constance wacht de kinderen op uit school. Ze mogen sinds dit jaar alle drie alleen op de fiets heen en terug.
17.00 uur
Etenstijd. Nomde kookt meestal. “Omdat hij het beter kan”, aldus zijn vrouw. Na het eten mogen de kinderen een half uur met de ipad spelen als ze eerst een half uur hebben gelezen. Niet in een stripboek.
19.30 uur
Desirée gaat naar bed. Een half uur later gevolgd door Robert en weer een half uur later door Pascal. Als de kinderen liggen, gaan Nomde en Constance aan het werk: nakijken, lessen voorbereiden. Soms kijken ze daarna nog een tv-serie op Netflix. “Om 22.30 uur gaat het kaarsje uit.”
------------------------------
Nomde: “Over de beloning in het onderwijs hoor je ons niet klagen. Sinds mijn vertrek in 2007 uit het bedrijfsleven
Constance: “Van huis uit kregen we hetzelfde mee over geld. Je kunt het maar één keer uitgeven. Heb je het echt nodig of denk je dat alleen maar? In het gezin waar ik opgroeide, werden aan het eind van de week alle bonnetjes bij elkaar opgeteld om te zien waar het geld gebleven was. ‘Dit kan niet kloppen’, riep mijn vader. Maar het klopte altijd. ‘Zie je nou wel’, verzuchtte mijn moeder dan. Mijn vader was metselaar. Toen ik twaalf jaar werd, ging mijn moeder fulltime werken. Zij wilde vooruitkomen, en vond het werk op de administratie van een school leuk. Mijn ouders dachten ook praktisch, als er met één van hen iets zou gebeuren, had de ander nog werk. Vier jaar later werd mijn vader afgekeurd met een hernia.”
Nomde: “Bij ons eerste huis vonden wij ook dat het door één salaris op te brengen moest zijn.”
Constance: “Na de koop keken we: waar kunnen we nog op besparen? Abonnementen die we niet meer gebruiken, gingen eruit. Geld dat we niet nodig hebben, zetten we apart. Momenteel sparen we 1250 per maand. Dat komt ook door royalties die Nomde krijgt voor zijn bijdragen aan schoolboeken. Op ons 60ste is de hypotheek afgelost. Misschien dat we dan kunnen stoppen met werken, een goede reden om voor te sparen.”
Nomde: “Een vakantiehuisje kopen was voor ons out of the box. Eerst denk je: Het is niet voor ons soort mensen. Je bent maar gewoon docent. Maar het gaf wel een kick. Het is cool om een vakantiehuisje te hebben in de Ardennen.”
Constance: “Het voelt decadent, hoewel de aankoopsom meeviel. We hadden er ook een andere auto van kunnen kopen. Dat is een keuze die je maakt.”
Nomde: “Ik vind auto’s van 40 duizend euro ook prachtig, maar zonde van het geld. Wij hebben twee auto’s van tien en zeven jaar oud. Ze doen het prima. Daar gaat het om. Als je een auto wilt rijden waar je ego in past, rijd je heel duur auto. Dat geldt ook voor boodschappen. Als je vindt dat je bij de Lidl niet gezien kunt worden, dan betaal je meer. Mogelijk smaakt het huismerk cola anders dan een A-merk, maar ik vind het verschil acceptabel.”
Constance: “Waarom zou je meer betalen voor een product met dezelfde inhoud als alleen de verpakking anders is? Wij zijn daar heel nuchter in. Vlees kopen we privé. Mijn broer regelt vaak een koe die we slachten en opdelen met elkaar. Is nog beter vlees ook. Door verstandig met geld om te gaan, houd je steeds wat over. En van al die kleine beetjes kan je dan wat leuks doen.”
Nomde: “Dat proberen we de kinderen ook mee te geven. Wij zijn geen modaal gezin, maar de kinderen moeten het later ook zelf gaan verdienen. Ik wil dat ze leren voelen dat een uitgave pijn kan doen. Van mijn allereerste auto
Constance: “De kinderen krijgen zakgeld volgens de Nibud-richtlijn. Pascal 2 euro, Robert 1,75 en Desirée 1,50 per week. Soms willen ze iets hebben van de Action. Eerst zeg je: Doe dat nou niet. Maar nu denken we: Koop het maar, dan doe je zelf de ervaring op dat het snel kapot kan gaan.”
Nomde: “Als we met minder dan vijf personen op pad gaan, pak ik standaard de kleine Toyota. Je rijdt 1 op 10 of 1 op 17; het is een sport om daar winst op te pakken.”
Constance: “Laatst ging Nomde met de kinderen naar ons vakantiehuisje in België. Ik bleef thuis om te studeren. Dan denk ik wel: Man, pak toch de grote.”