blad nr 15
1-11-2017
auteur A. van Bemmel
Column

Stringetje

“Moet je kijken. Dat kán toch niet!” Onze stagiair gebaart heftig met haar hoofd naar de glazen wand van het leslokaal. De bovenste helft van twee witte billen prijkt boven een spijkerbroek, versierd met een stringetje. Pal voor de glaswand. Wat nu? De deur van het lokaal opengooien en de student toeroepen dat ze onmiddellijk haar broek op moet trekken? Zwijgen en hopen dat ze niet nog meer naar voren buigt?
De situatie lost zich helaas niet vanzelf op en de stagiair gaat er zeker niets van zeggen. De glimlachende jongens in de gang doen de alarmbellen in mijn hoofd nog harder rinkelen. Kom op, tanden op elkaar Anoushka, we zijn wel een beroepsopleiding. Ik klop stoer op de deur en vraag aan de student of ze even naar buiten wil komen. Ik fluisterde haar toe wat het probleem is. Stoïcijns trekt ze haar broek op en stapt weer het lokaal in. Ik vraag me af of ze het bewust heeft gedaan. Een broek op half zeven, dat voel je toch?
Mijn eerste weken op het mbo verbaasde ik me in het trappenhuis regelmatig over studentes die gekleed zijn alsof ze uitgaan. Korte rokjes, torenhoge stilettohakken of diepe decolletés. Dat is natuurlijk heel bewust. In de teamkamer hebben we het er weleens over. Beroepshouding, daar moeten we als docenten op letten op het mbo, daar is iedereen het over eens. Hoewel de mannelijke collega’s zeggen nooit studentes te zullen corrigeren, “want het kan heel verkeerd worden opgevat”. Als moeder van twee dochters, is het misschien makkelijker, hoewel het ook voor mij echt vervelend kan zijn.
Ik vergeet nooit dat tijdens het examen Nederlands een student een presentatie van tien minuten moest houden. Van de zenuwen was hij onbewust steeds aan het krabben aan zijn ‘klokkenspel’ terwijl hij geconcentreerd door de powerpointdia’s heen klikte. Zeg ik er iets van of niet? Na afloop heb ik hem toch maar moederlijk aangeraden dat niet meer te doen. Hij werd rood.
Maar dat stringetje, dat zit me dwars. Dat merk je toch? Een paar dagen later sta ik thuis in de gang mijn hardloopschoenen te strikken. Opeens roept mijn twaalfjarige dochter met afschuw: “Mam, je hebt een bouwvakkersdecolleté!” Ik schrik me een ongeluk, maar ben blij dat ze me erop wijst.