blad nr 14
1-10-2017
auteur T. van Haperen
Column

WTF

Noem het naïef. Maar ik dacht: we zijn nu wel klaar met dat 2032. Die rare Schnabeltjeskrant is door de kritiek weggeblazen met de kracht van een orkaan niveau Sint Maarten. Niemand wil: kennis doet er niet toe, persoonsvorming wel, leergebieden, 21th century skills, ontwikkeld door leraren, ouders en leerlingen.
Ik dacht: beleidsmakers leren van het verleden. De strategie Wallage, Netelenbos, Ritzen. Doordrammen tot de invoering. Het veld krijgt de diarree van decreten over zich heen, knikt murw ja en doet nee. De rotzooi is voor de opvolger. Het verdriet van het falen voor collaborerende leraren.
Ik dacht: die Sander Dekker is intelligent, wil niet in een rijtje van drammers. Maar hij sluit argeloos aan. Want nadat 2032 standrechtelijk is geëxecuteerd pakt hij de prednison. Met dat medicijn schijn je zelfs een lijk overeind te krijgen. Onderwijs 2032 herrijst en heet curriculum.nu. Er is geen enkel verschil. Letterlijk van de website: vanaf 18 september kunnen leerkrachten en schoolleiders zich op curriculum.nu aanmelden om mee te denken. Zij gaan in negen ontwikkelteams aan de slag om te benoemen wat leerlingen moeten kennen en kunnen. Elk leergebied krijgt een eigen ontwikkelteam: Burgerschap, Digitale geletterdheid, Engels/Moderne Vreemde Talen, Nederlands, Rekenen/ Wiskunde, Bewegen&Sport, Kunst&Cultuur, Mens&Natuur en Mens&Maatschapp?.
Ik denk. WTF. Dit kan toch niet!? Dus mijn vak, economie, wat kinderen daarvan moeten weten, daar gaan collega’s binnen het leergebied mens en maatschappij lekker mee mixen. Dus zo’n jongen die vijftien jaar geleden wat portfolio’s heeft ingekleurd, omgaan met verschillen en activerende werkvormen vond hij leuk, daarna heeft hij altijd met dezelfde lesmethode op die ene school gewerkt, die zit aan de knoppen van de blender. Samen met schoolleiders. Grotere anti-intellectuelen bestaan niet. De helft was ooit gymleraar. Altijd bezig met procedures, regels en elkaar. Nooit met lesinhoud.
Ik denk. Ik heb het vak gestudeerd. Op de universiteit. De sommetjes op de tentamens, dat ging best. Toen ik dertig jaar terug die sommetjes in een klas ging uitleggen, ontstond voor het eerst inzicht in het vak. Maar dat verbinden van losse vakbegrippen met wat kinderen kunnen en weten, het was hard werken. Daar heb ik jaren over gedaan. Ik schreef daarover en werd vakdidacticus. Maar even eerlijk, ik mag momenteel met de hoogleraar Lans Bovenberg aan vernieuwing van het economieonderwijs werken. Zonder hem had ik de samenhang in het vak nooit, maar dan ook nooit, begrepen. Ik had zijn eruditie nodig om daar na dertig jaar leservaring achter te komen. Ik zou nu wel in curriculumcommissie voor het schoolvak economie zitting durven nemen. Maar mens en maatschappij, kom op, dat kan niemand, dat wordt een potpourri van onzin en flauwekul. Stop. Nu.