Haalbare kaart

. Als leraar in Londen zegde Crehan enkele jaren geleden haar baan op en begon aan een reis langs onderwijslanden die heel goed scoren op de Pisa-tests, ’s werelds belangrijkste maatstaf voor onderwijssucces. Ze vertelt erover in een interview vanaf pagina 56.
Crehan ontmoette openhartige en gastvrije leerkrachten in Canada, China, Finland, Japan en Singapore. Ze mocht bij hen thuis slapen en meekijken in de klas. Ze sprak met hen urenlang over het vak.
Crehan denkt dat uit een mix van al het goede dat zij heeft gezien, ’s werelds beste onderwijssysteem kan ontstaan. Een cruciaal ingrediënt in die mix is dat leerkrachten als professionals behandeld worden. Zo heeft Finland de status van het beroep opgekrikt door leraren alleen nog maar op te leiden op universiteiten met een strenge selectie. Maar zo’n radicaal scenario is hier geen optie. De lerarentekorten lopen nu al uit de hand.
Singapore dan? Daar begint een leraar als junior en beklimt hij met steun van oudere collega’s de carrièreladder en salarisschaal. Dat is nog eens iets anders dan het Nederlandse systeem waarin uiteindelijk de schooldirecteur het salaris bepaalt. Een aanlokkelijk perspectief, maar evenmin makkelijk realiseerbaar.
Gelukkig ziet Crehan nog een kortere weg om de leraar als professional te steunen: een sterke vakbond. Als voorbeeld noemt ze Canada waar de vakbonden zich jarenlang hard hebben gemaakt voor hogere salarissen. Dat lijkt een haalbare kaart. Met de landelijke staking op 5 oktober zet Nederland een nieuwe stap in die richting.