blad nr 11
17-6-2017
auteur A. Jonkman
Column

Relax, komt goed

In 1980, op mijn negentiende, ging ik met vijf andere jonge mensen aan het Singel in Amsterdam wonen. Als ik in de buurt ben, loop ik er altijd even langs. Ik heb erg goede herinneringen aan die tijd. Het leven was simpel. Ik had geen schooldiploma, want ik was halverwege 5 vwo van school gegaan. Dus ik werkte voor een uitzendbureau als koffiejuffrouw, kantinemedewerker en secretaresse of ik stond aan de lopende band in een blikjesfabriek. Van drie weken werken per maand kon ik goed leven en mijn huur betalen. Dus ik ging vaak uit, dan een paar uur slapen, douchen, werken, weer even slapen, douchen, uit, patatje halen bij de snackbar van Ron in de Heisteeg, slapen, douchen, werken, slapen, douchen, uit, patatje enzovoort. Oh, wat voelde ik mij vrij. Ik leerde ook dat de wereld anders in elkaar zat dan ik in mijn buurt in Wassenaar had kunnen vermoeden. Als het erg warm was, liet de directie van de blikjesfabriek ijsjes aanrukken, maar wij in de fabriekshal kregen niks.
In het gemeentehuis propten de ambtenaren van de tweede verdieping wc-rollen in de wc-potten van de derde verdieping, omdat zij ruzie hadden met die afdeling. Jiskefet en Toren C zijn er niks bij. Tijdens de pauze vertelden mijn collega-koffiejuffrouwen, dat zij ‘door buitenlanders hun straat uit werden gepest’, omdat die ‘plasten in het portiek en van boven vuilnis over de schone was naar beneden gooiden’. Volwassen mannen lieten zich door hun baas afzeiken, als secretaresse pikte ik dat niet. Dus ik werd ook wel eens ontslagen. Maar dat gaf niet. Werk genoeg. Toen ik op mijn tweeëntwintigste nog steeds geen eindexamen had gedaan ik stond wel ingeschreven bij de avondschool, maar ik ging er nooit heen vond mijn vader het welletjes. “Annelien, nu moet je dat examen echt even halen, anders komt het er nooit meer van. Ik kom na mijn werk naar Amsterdam rijden, breng je naar school, blijf buiten wachten en breng je weer naar huis.” Twee keer heeft hij dat gedaan, daarna ging ik natuurlijk zelf, want het was mijn eer te na.
Onlangs zat ik tijdens de staatsexamens tussen jongens die al klaar zijn te wachten op mijn jongste zoon, die op zijn moeder lijkt. Ik raak in gesprek met een vader. “Mijn zoon moet het nu halen. Hij is al drie keer blijven zitten op vier verschillende scholen. Dit is zijn laatste kans.”
“Relax, komt goed pik”, probeert een van jongens hem gerust te stellen. Ik had het niet beter kunnen zeggen.