- blad nr 9
- 20-5-2017
- auteur A. Klomp
- Flashback
Inge was belangrijk in mijn ontwikkeling tot journalist
“Inge dwong respect af. Niet door dat te eisen, maar gewoon, door haar omgang met mij. Ze besteedde veel extra tijd aan me omdat ik heel slecht was in spelling en ontleden. Heel wat uurtjes heeft ze buiten schooltijd met me doorgebracht om me bij te spijkeren. Daaruit sprak een enorme betrokkenheid bij mijn ontwikkeling. Eigenlijk zei ze: je bent belangrijk voor mij.
Inge toont aan van welke onschatbare waarde betrokken leerkrachten zijn. Ik was op school een stout, dwars kind en later puber. Echt niet het type dat het lievelingetje van de juf of meester wordt. Inge heeft me nooit veroordeeld. Zonder haar was het anders met me afgelopen, want zij legde een basis waarop ik verder kon bouwen: een vertrouwen in wat ik wel kon en wilde.
Ze gaf me ruimte om de dingen die ik interessant vond, te ondernemen. Ik herinner me een spreekbeurt over Anne Frank, waarvoor ik echt al een beetje research had gedaan bij het Anne Frank Huis. Een spreekbeurt over je hamster was op die leeftijd ook prima geweest, maar ik wilde dingen onderzoeken, anders doen. Zij moedigde me aan.
Inge heeft een wezenlijke rol gespeeld in mijn ontwikkeling tot de journalist die ik nu ben. Zonder overdrijven maak ik elke dag gebruik van vaardigheden en inzichten die zij mij leerde. Respect hebben voor anderen is een belangrijk onderdeel van mijn werk en dat begon in mijn contact met haar. Inge was bijvoorbeeld helemaal uit Limburg gekomen om op onze school, die zelf-ontdekkend leren hanteerde, les te komen geven. Ze werd gedreven door haar ideaal en liet haar vertrouwde omgeving achter. Ik bewonderde dat als kind al.
Daarnaast kreeg ik van haar dus de ruimte om verhalen te onderzoeken, zoals met die spreekbeurt. Informatie verzamelen, feiten achterhalen, mensen vragen stellen; ik werd daar enthousiast van. Ook de dagelijkse kringgesprekken vormden mij. Ik leerde luisteren naar anderen en zelf een verhaal vertellen. Inge stimuleerde dat verhaal te structureren zodat iedereen het begreep en interessant vond.
Ze is altijd een goede vriendin geweest van mijn moeder, dus we zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Ze is ook in Iran bij me op bezoek geweest. Toch is ze altijd mijn juf gebleven. Ik ben nog steeds geen ster in spelling en d’s en t’s en als er eens een foutje in een stuk blijft staan, waagt ze daar een mailtje aan. En na elke uitzending van Zomergasten kwam er een berichtje: ‘Thomas, dat ging goed, maar dat en dat kon beter’.”
Inge Eymael (60):
“Thomas was ondernemend, nieuwsgierig en had altijd een hoofd vol plannen. Hij hield van leven in de brouwerij. Hij kon als kind al goed discussiëren en had altijd een weerwoord. Je kon hem wel overtuigen, maar dan moest je met goede argumenten komen. Dat hij journalist is geworden, is geen verrassing. Ik zag hem niet eindigen achter een bureau bij het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds. Had ik al gezegd hoe trots ik op hem ben?”