- blad nr 5
- 5-3-2016
- auteur A. Jonkman
- Column
Onverantwoord
Last minute-stress creëert bij leerlingen een golf van adrenaline waarop ik graag mee surf. Hun concentratie is optimaal, alle sluizen naar het brein staan open, ze hangen aan mijn lippen. Ook ik ben op mijn best. Maar aan de andere kant mag ik met mijn enthousiasme hun uitstelgedrag eigenlijk niet in stand houden, laat staan aanmoedigen. De pedagogische rol, één van de vijf die ik als docent officieel heb, vind ik dan ook de lastigste. Ik wil hem eigenlijk niet, daarom geef ik liever les aan grote dan aan kleine leerlingen. Die groten gedragen zich soms ook nog als kleintjes, maar ik hoef mij daar niet zo druk over te maken. Tony heeft een week niet met mij gesproken, nadat ik hem ten overstaan van de hele klas vanwege het egocentrisch, ongecontroleerd en luidruchtig uiten van zijn behoeften een grote baby had genoemd. Maar nu heeft hij mij nodig, dus strooit hij weer met complimenten. Ondanks zijn doorzichtige bedoelingen ben ik daar als mens toch niet ongevoelig voor en breng ik voor hem regelmatig meer geduld op dan goed voor hem is.
Bart wordt deze maand twintig. Hij wil advocaat worden en manoeuvreert zichzelf slechts voor een deel bewust in situaties waarbij hij in discussie moet gaan of kan proberen docenten en teamleiders naar zijn pijpen te laten dansen. Hij mengt zich niet graag onder het plebs en volgt dus altijd een andere planning dan de rest van de klas. Zo kan hij mijn aandacht elke les ook even voor zichzelf hebben. Marnix komt van het hbo, maar daar voelde hij zich niet thuis en kwam bij ons alsnog vwo doen. Ik zie hem zelden, maar hij staat voor wiskunde gemiddeld een 8. Tijdens mijn lessen werkt hij aan vakken die hij wel lastig vindt. Het stuit mij tegen de borst om hem in mijn gareel te dwingen. Meebewegen met het ritme van het leven van leerlingen doet mij persoonlijk zoveel plezier en geeft mij zoveel energie, dat ik het niet wil laten. Dus ook vandaag maar niet. ‘Zoeken jullie een lokaal, ik kom eraan.’