blad nr 20
12-12-2015
auteur A. Klomp
Na de bel

Tjitske

Dit is de laatste ‘Na de Bel’. Tjitske de Vries (64) sluit de serie af. Zij heeft de allerlaatste bel al gehoord: in juli ging ze met vervroegd pensioen, na 43 jaar gewerkt te hebben op wat inmiddels het vmbo is. Ze verzorgde vakken binnen het pakket zorg en welzijn en had coördinerende functies. Ze is 35 jaar getrouwd met Paul Kockelkoren (59) die diverse facilitaire en managementsfuncties vervulde en vervult bij de sociale werkvoorziening. Ze hebben twee dochters, een zoon en een kleinzoon, Thijmen. Ze wonen in Zwolle.

Voor Tjitske klonk de laatste schoolbel voor de zomervakantie. Ze deed toen wat ze eigenlijk nooit van plan was geweest: vervroegd met pensioen gaan. “Maar plots ging de knop in mijn hoofd om en wist ik dat het mooi geweest was.” Haar man Paul zit aan de eettafel achter zijn laptop een stuk voor zijn werk af te maken. Hij kijkt met een schuin oog naar zijn vrouw tegenover hem en zegt: “Toen je het besluit eenmaal had genomen, was het ook goed.” “Er ontstond meteen een feestje in mijn hoofd”, beaamt Tjitske.
De reden dat ze aanvankelijk dacht de hele rit “uit te zitten”, was dat Paul vijf jaar jonger is en het dus nog even duurt voor hij ook kan stoppen met werken. Paul: “En je voelde aanvankelijk ook nog de bezieling voor het vak. Dan denk je er niet aan op te houden.” Tjitske knikt, vouwt haar handen tussen haar knieën en denkt ingespannen na. “Toen ik wakker ging liggen van het werk en het ook niet meer kon opbrengen om echt betrokken te zijn bij de leerlingen, was het duidelijk. Dat was hét teken.” Ze mist het niet, het vergaderen, het correctiewerk, het vroege opstaan. “Denk maar niet dat ik uit solidariteit om half zeven opsta hoor.” Paul: “Groot gelijk.” Tjitske: “Jij brengt me elke ochtend een kop thee om half acht.” “En een kus”, zegt haar man lachend met geheven wijsvinger. “En een kus”, knikt Tjitske.
Vervelen doet ze zich geen moment. Ze stookt de houtkachel wat op en telt op haar vingers de opsomming mee die ze maakt. Ze haakt weer, ze spreekt vaker af met vrienden en kennissen, ze doet het huishouden, heeft regelmatig “de hele boel” (kinderen, aanhang en kleinkind) over de vloer, rijdt senioren op zondag van en naar de kerk, ze wandelt regelmatig “hup, een flink stuk over de dijk, want je moet blijven bewegen” en misschien wel haar liefste bezigheid: ze past elke maandag op haar kleinzoon. Dat familie belangrijk is voor Tjitske en Paul, is wel duidelijk, de woonkamer ademt herinneringen in de vorm van kaarten en foto’s, met de piano vol portretten als een soort altaar. “Kijk”, zegt Paul, terwijl hij ernaartoe snelt en iedereen zorgvuldig aanwijst. “Hier trouwde mijn dochter. Ik mocht haar weggeven. Bijzonder ontroerend. En dit is mijn zoon. Daar, mijn andere dochter.” Het is de deurbel die hem onderbreekt. Dochter Marieke en haar vrouw komen luid kletsend binnen, en omhelzen Tjitske en Paul stevig.
Vanuit het niets tovert die laatste lekkers op tafel, deelt mokken thee uit en onmiddellijk kletst iedereen vrolijk door elkaar. Over het werk, het weer, de smaak van de koekjes op tafel, de vakanties van vroeger, in de vouwwagen (Marieke: “onze circustent”) en de komende logeerpartij van alle gezinsleden.
Tjitske kijkt trots de tafel rond en zegt: “Er is nog zo veel om van te genieten, na de bel. Ik heb helemaal geen tijd meer om te werken.”