blad nr 19
28-11-2015
auteur A. Jonkman
Column

Op excursie

Het is donderdagochtend 7.30 uur en de bus rijdt voor. Wij gaan met 3-havo naar België. Bij geschiedenis is de Eerste Wereldoorlog behandeld en leerlingen gaan in de buurt van Ieper de loopgraven in, begraafplaatsen en monumenten bezoeken en presentaties geven. In het boekje met het reisprogramma, dat de docent geschiedenis vorige week had uitgedeeld, staat onder andere:
• tussen 7.30 en 7.45 verzamelen
• laarzen en spullen voor de presentatie moeten in de handbagage
• 8.00 uur vertrek
• dit boekje met informatie en opdrachten meenemen
Vanaf 6.15 waren de berichten de groepsapp van mijn klas binnengestroomd:
Kees: Mevrouw, het past niet allemaal in mijn tas wat moet ik nu doen?
Daan: Gwn proppen Kees
Kees: Ja maar krijg het niet erin
Rowan: Haal dan onbelangrijke dingen er ff uit
Louise: Ik heb ski tas mee en heb alles erin gekrege dus laarze kussen slaapzak en pres spullen
Daan: Waarom zou je je slaapzak in je handbegage doen
Louise: Omdat het past in mijn tas daarom
Maarten: Maarja als iets past betekent het niet dat het logisch is
Jim: Moeten je laarzen in je handtas?? Dat gaat niet passen namelijk
Amber: Mevrouw, hoe laat moeten wij op school zijn? En moet ik het boekje met opdrachten meenemen? En waar moet ik mijn laarzen laten?
Stipt om 8.00 uur vertrekken wij. De reis verloopt voorspoedig, het is gezellig, de bus blijft netjes en mijn collega’s en ik leren elkaar beter kennen aan de hand van uitgewisselde details over ons privéleven, visies op onderwijs en eerste ervaringen met onze mentorklassen.
In Ieper kan onze bekende branieschopper Joost het niet laten om uit balorigheid hard op een glazen voordeur te kloppen, waar vervolgens enorme barsten in ontstaan. Medeleerlingen maken opgewonden foto’s van het incident. “Oh, mevrouw, dat moet natuurlijk Joost weer overkomen! Harm deed ook mee, maar hij had een houten deur.” De mentor regelt de betaling van het herstel met de huiseigenaar en belt de moeder van Joost. Haar reactie is: “Waarom laten jullie hem dan ook zoveel snoep eten? Daar wordt hij heel druk van.”
Doordrongen van het zinloos, gruwelijk en massaal lijden in de vorige eeuw ligt iedereen om 00.00 uur in bed. Moslima’s slapen voor de zekerheid met hun hoofddoek om, maar tot onze verbazing wordt er niet overgelopen. Op het moment dat wij vrijdagavond allemaal weer veilig thuis aankomen, worden er in Parijs meer dan 130 mensen vermoord.