blad nr 19
28-11-2015
auteur W. de Lange, de
Column

Open en dicht

Ik heb een tussenuur en in mijn armen een stapel nakijkwerk, leerboeken, een etui en de personeelslaptop. Vijftig kostbare minuten om geconcentreerd te werken: een toets te maken, na te kijken, ouders te bellen. Er zijn er al tien af, omdat ik uit Bloem de informatie moest peuteren, dat ze haar pil niet had geslikt. Toen moest die pil er nog in.
Om de personeelsruimte in te kunnen, moet ik de stapel neerleggen, mijn tas pakken en een pasje voor de sensor onder de deurklink houden. De stapel glijdt. Ik hou mijn voet ertegen terwijl ik graai naar het pasje. Daar klinkt in de verte het onzekere en toch dwingende piepje van Bram. “Juf, juf, JUF …” Het nakijkwerk verspreidt zich over de vloer.
Verbeten houd ik mijn ov-kaart voor de deur. Deur reageert niet. Nee, natuurlijk niet, dat is mijn ov-kaart. “Juf, juf, JUF…” Bram is er al. “Nee, Bram”, onderbreek ik hem onaardig. “Ik heb die mevrouw van de opvoedpoli niet gesproken. Maar ze heeft me wel teruggemaild en ze gaat me een lijstje met tips sturen, hoe we het jou makkelijker kunnen maken. Wat doe je op de gang?” Bram beantwoordt de vraag niet. Ook de dame van de opvoedpoli, kan hem even niets schelen. “Juf, ik kan niet in mijn kluisje, want ik heb mijn pasje in het kluisje laten liggen. Ik heb geen wiskundeboek en geen Engels-boek en geen…”
Ik geef me gewonnen. Bram kan dit nog niet op eigen kracht oplossen. “Kom op”, zeg ik. Ik veeg het nakijkwerk bij elkaar en leg alles op een bank in de kantine. Ik sjor mijn tasje, nog half open om mijn schouder. “We moeten meester Alaoui zoeken.” Sinds de kinderen kluisjes hebben, komt Alaoui aan geen ander conciërgewerk meer toe.
Ik been door de gang. Bram volgt hijgend. Daar komt Van Vliet haar lokaal uit: “Heel even. Simon deed gisteren raar bij mij in de les. Pesterig, agressief, gewoon niet Simon, en toen heb ik hem even apart genomen…” Ik loop door, maar probeer open en ontvankelijk naar mijn lieve collega om te kijken. “Kluisjespaniek, sorry. Kom straks naar je toe.”
We botsen bijna tegen coördinator Duijnstee op. “Weet je dat ik al een uur bezig ben uit te vissen of Susan nou expres of per ongeluk de tas van Chelsey mee naar huis heeft genomen? Ben ik daarvoor het onderwijs ingegaan?” Hij lacht. Intussen juf-juf-juft Bram door: “Juf, de mevrouw van de opvoedpoli zei, juf, dat ik voor alles een vaste volgorde moet houden, juf. Ook voor tas inpakken en het kluisje en zo…” Ik zeg, dat dat me een heel goed idee lijkt. “Hebben we straks toets”, roept Rivelly, die ons tegemoetkomt.
Ik zie in het voorbijgaan juf Meesters in haar lokaal ingespannen naar een scherm met onbegrijpelijke codes turen. Weer niet gelukt de oefenvideo met kijk- en luistertoetsen te projecteren. We hebben veel meer techniek, maar we kunnen minder dan vroeger. Gelukkig, daar is meester Alaoui. “U zoekt zeker uw sleutels”, zegt hij en houdt mijn sleutels omhoog.