blad nr 19
28-11-2015
auteur B. Hoogenboom
Commentaar

Zo simpel is het niet

Na het drama in Parijs is vaak gewezen op de voedingsbodem voor terrorisme. Kansarme jongeren in de banlieu’s van Parijs of de Belgische achterstandswijk Molenbeek. Wijken waar de werkloosheid hoog is, verloedering toeslaat, de politie nauwelijks komt. Waar voor jongeren de stap naar criminaliteit klein is. De overstap naar terrorisme is voor sommigen een ideaal of weg uit de ellende.
‘Een fijne leerling. Gemotiveerd, sociaal en geïnteresseerd’, zei Sara Staccino, leraar en mentor van een van de uit België afkomstige daders van de aanslagen afgelopen week in dagblad De Morgen. ‘Ergens voel ik dit aan als een persoonlijk falen.’
Onderwijzers en leraren staan in de frontlinie als het gaat om processen van radicalisering. Zij zijn vaak de laatsten die dag in dag uit met deze groep jongeren werken, met ze praten en ze opvoeden.
Wie in het onderwijs werkt wil jongeren kansen bieden, talenten ontwikkelen. In de voorsteden van Parijs of het Brusselse Molenbeek is dat soms een eenzame klus, met een overheid die geen steun biedt, schoolsystemen die weinig kansen bieden. Jongeren voelen zich buiten spel staan.
Iets te gemakkelijk wordt gezegd dat zoiets in Nederland anders ligt. Er zouden misschien wel achterstandswijken maar geen echte achterbuurten zijn. Ons onderwijs zou beter zijn. De kansen groter, de jeugdwerkloosheid lager. Maar zo simpel is het niet.
Ons onderwijs is veel selectiever geworden. De jeugdwerkloosheid is hoog als je Mo heet. De afgelopen jaren is het thema van onderwijsachterstanden stilletjes van de politieke agenda verdwenen. Hoog tijd dat het daar weer opkomt. Goed onderwijs is geen garantie dat jongeren niet radicaliseren, maar voorkomt dat zij zich buitenspel voelen staan.
Robert Sikkes,