blad nr 18
14-11-2015
auteur A. Jonkman
Column

Taboe

Mijn zoon vertelt in het Duits over het gesjoemel bij Volkswagen, een onderwerp dat morgen tijdens zijn mondeling examen aan de orde zal komen. “Ik heb het goed voorbereid, dus ik verdien tussen de 7 en de 8, maar dat ga ik niet krijgen, want de docent moet mij niet.” Ik vraag mij af hoe een kind van mij zoiets kan denken.
Onlangs hoorde ik van mijn moeder dat ik op mijn elfde vanwege extreem wangedrag van school ben gestuurd. Ik herinner mij daar niets van. Wij woonden in die tijd in het buitenland en mijn vader werd net op tijd weer overgeplaatst. Misschien was het goed geweest als ik het mij wel had herinnerd, want ik ben mij de rest van mijn jeugd uiterst slecht blijven gedragen. Aan mijn opvoeding lag dat niet. Aan mijn docenten ook niet. Ik was gewoon voortdurend boos, al weet ik niet waarom. Een paar jaar later - terug in Nederland - was ik alleen voor de docenten Nederlands, geschiedenis en Latijn een prettige leerling. Als ik aan alle andere lessen terugdenk, krijg ik pijn in mijn buik. Via google heb ik geprobeerd om mijn leraren uit die tijd terug te vinden om alsnog mijn excuses te kunnen aanbieden, maar dat is niet gelukt. Toen ik in de vijfde klas bleef zitten, wederom niets uitvoerde en hele dagen op de bank lag met de Bouquetreeks, hebben mijn ouders mij dwingend aangemoedigd op kamers te gaan wonen en te gaan werken. Omdat ik ooit nog wel eens eindexamen wilde doen, heb ik aan al mijn docenten referenties gevraagd. Zonder uitzondering gaven zij mij vriendelijke en bemoedigende brieven mee. Dat heeft mij dusdanig ontroerd, dat het mijn leven heeft veranderd. Die ervaring van meer dan 35 jaar geleden heeft er onder meer voor gezorgd dat ik nu zelf voor de klas sta.
Ik vertel dit, omdat het mij deze week tijdens gesprekken met diverse collega’s weer is opgevallen dat er voor docenten een taboe rust op toegeven dat bepaalde leerlingen hen het leven zuur of het lesgeven onmogelijk maken. Alsof het een schande is. Maar het is zo zelden persoonlijk bedoeld. Openheid van zaken, ervaringen delen, je kwetsbaar opstellen, tijd maken voor gesprekken met elkaar, zou naar mijn mening kunnen voorkomen dat sommigen van ons eenzaam ploeterend verzeild raken in een loopgravenoorlog. Naar mijn mening een van de oorzaken van het hoge ziekteverzuim in onze sector.
Mijn zoon kreeg trouwens een 7,5.