- blad nr 18
- 14-11-2015
- auteur A. Klomp
- Na de bel
Nienke
Wie een indruk wil krijgen van Nienke’s dagelijkse leven, hoeft eigenlijk alleen maar naar haar eettafel te kijken. Tussen haastig opzijgeschoven studieboeken, collegeaantekeningen, nakijkwerk, een stel pennen en kleurpotloden en een paar boeken, staan pannenonderzetters klaar. Ze heeft precies een half uur om te koken en eten. Herstel, twintig minuten, want de sporttas moet nog gepakt. Vier of soms zelfs vijf avonden van de week bestaan uit rennen en vliegen, zodat ze na haar werk en een snelle maaltijd, op tijd op de sportschool is.
Ze gaat verre van gebukt onder de haast die een vaste factor lijkt in haar leven. “Ik ben heel goed in hard werken, of het nu om mijn beroep, studie of om sport gaat.” Ze schuift aan tafel en kijkt even nadenkend in het pannetje met boontjes, alsof dat zojuist vanzelf uit de onderzetter is verrezen. “Koken schiet er ook wel eens bij in hoor”, bekent ze. “Als ik op school laat vergader en ’s avonds bijtijds sport, wordt het een magnetronmaaltijd.”
Ze werkt op een brede school in Meppel, waarbij vooral de vmbo’ers haar onderwijshart gestolen hebben. “Je bent leerkracht, opvoeder en pedagoog tegelijkertijd. Die combinatie is me op het lijf geschreven.” Dat is ook de reden dat ze is begonnen aan een studie onderwijswetenschappen. “Ik vind het geweldig. Ik was vroeger een luie leerling, maar nu zit ik met plezier te blokken.” Nienke wijst met haar vork naar de berg boeken en aantekeningen aan de overkant van de tafel. “Daar ligt mijn zondag.”
Door de studie moest een belangrijke liefhebberij enigszins wijken: sport kijken. De betaalzender Fox Sport Live werd zelfs geheel geslachtofferd ten faveure van onderwijswetenschappen. “Uit zelfbehoud”, licht ze toe, “want ik kijk gerust een hele zondag sport, waarbij voetbal favoriet is.” Ze speelde jarenlang zelf fanatiek, tot het damesteam onvoldoende leden meer had en het gras plaatsmaakte voor de sportschool.
“Is dat niet gek?”, merkt ze op, “een stoere sport-chick met roze gordijnen en roze prullen in huis?”
Ze woont hier sinds mei, in een gloednieuw buurtje in Meppel. Haar eerste echte eigen huis, nadat ze twee jaar geleden scheidde. “Dit helemaal van mezelf maken was heerlijk. Ik sta nog elke ochtend op met het gevoel dat ik droom.” De droom behoeft hier en daar nog wel wat afwerking. “Ik studeer onder een kaal peertje aan het plafond en op het toilet staat de wc-rol in de wasbak. Mijn broer zei: ‘Kom op Nien, een toiletrolhouder kun je echt zelf wel ophangen.’” En ja hoor. Maar na twee maanden donderde de hele boel van de muur. Laat mij nou maar andere stoere dingen doen dan klussen.”
Ze is jongens- en meisjesachtig tegelijkertijd, en dat is niet de enige tegenstrijdigheid, geeft ze aan. “Ik ben sportief en dik, ik geef Frans, maar ben geen francofiel en ik ben serieus en een feestnummer.” En er is nog iets: “Nienke is vaak onzeker, maar mevrouw Bonte die voor de klas staat nooit.” Dan schuift ze verschrikt haar stoel achteruit en rept zich naar de hal, waar ze haar schoenen aan schiet en de inhoud van haar sporttas bekijkt. “Toch weer haasten”, mompelt ze met een blik op de klok.