blad nr 14
19-9-2015
auteur A. Jonkman
Column

Duurzame didaktiek

’Ik vond het echt heel erg stom om dit te doen. Ik snap nu helemaal niks van lineaire verbanden, omdat het me allemaal op mijn zenuwen werkte en het mij alleen maar stress gaf. Ik heb huilend aan de tafel gezeten en ruzie gemaakt met mijn moeder, omdat ik niet wist wat ik hiermee aan moest. Ik wil dit echt noooooooit meer doen.’ Het antwoord van Yacintha op vraag 13: vertel uitgebreid wat je van deze manier van leren vond.
Op de school waar ik werk komen steeds meer collega’s er achter dat klassikaal lesgeven op basis van zo-goed-mogelijk-de-orde-handhaven-om-het-boek-uit-te-kunnen-krijgen niet meer voldoet aan de eisen die deze tijd aan goed onderwijs stelt. Het helpt leerlingen weliswaar aan een diploma, maar het geeft ze niet de broodnodige brain power, om de Britse onderwijswetenschapper Guy Claxton te citeren. Mogelijkheden om door te zetten, passende leerstrategieën te kiezen, samen te werken en te reflecteren. Bovendien dwingt het toenemend ‘geweld’ waarmee leerlingen moeten worden gemotiveerd om iets aan hun schoolwerk te doen ons om te onderzoeken wat er van ons systeem deugt en wat niet. Daarom hebben wij op school de term duurzame didaktiek in het leven geroepen en wordt lesmateriaal ontwikkeld waarmee leerlingen naast het verplichte curriculum ook leren ‘wat je moet doen als je niet weet wat je moet doen’.
Ik geloof daarin. Beter onderwijs voor de kinderen, meer werkplezier voor ons. Dus ik ga aan de slag om 3 havo het onderwerp lineaire verbanden op een ‘duurzame’ manier aan te bieden. Ik maak een syllabus, zorg voor complete instructie en laat ze los. Twee weken lang zie ik uiterst gemotiveerde kinderen, die samenwerken, plezier hebben, zelfstandig antwoorden op vraagstukken willen vinden en tot 18.00 uur op school blijven om het werk af te maken. Bij vraag 13 zegt zittenblijver Joris dat hij ‘nog nooit zo hard heeft gewerkt’. Peter kende niemand in de klas en hij is ‘blij dat hij meteen vrienden kon maken’. Davey schrijft dat hij er achter is gekomen ‘dat hij eigenlijk heel goed kan plannen’ en Maarten vraagt of ‘zijn samenwerkingsmaatje Sam een hoger cijfer kan krijgen dan hij. Want ‘eerlijk is eerlijk, Sam heeft meer gedaan dan ik’. Maar zoals gezegd: voor Yacintha was deze manier van werken een regelrechte ramp. Dus gelijkvormigheid maar weer even gewoon volgens het boekje en bij kwadratische verbanden zien wij wel weer verder.