blad nr 8
18-4-2015
auteur A. Jonkman
Column

Lesmarathon

Afgelopen week heeft mijn school -in het kader van onze nieuwe opdracht leerlingen ook op te leiden tot wereldburgers- een lesmarathon georganiseerd van 12 uur ’s middags tot middernacht. De doelen waren leerlingen bewust te maken van de verschillen in de wereld en geld in te zamelen voor de stichting Chiuta Projects, die een weeshuis in Malawi ondersteunt. Er is geld nodig voor personeel (aandacht voor de kinderen en onderhoud van het gebouw en de tuin), eten (het houden van dieren en het ruilen van door eigen kippen gelegde eieren tegen vis en fruit) en gezondheid (schoon water, goed sanitair, een eigen bed met muggennet, ziekenhuisopname en medicijnen). Een team van 5 enthousiaste docenten had maanden aan de voorbereidingen gewerkt en een programma samengesteld dat rekening hield met de afnemende concentratie van het personeel en toenemende energie van de jeugd. De actie begon met informatieve lessen over de verschillende projecten in Chiuta, interactieve quizzen en blik verruimende films, over Malawi in het algemeen en het werk van Unesco in het bijzonder. Als leerlingen even moesten bewegen werd er een muurschildering gemaakt die aansloot bij het thema en naarmate het buiten donkerder werd, kwam er uit de verschillende lokalen steeds meer lawaai, veroorzaakt door muziekbingo, Djembé- en salsalessen, spookverhalen en karaoke. Leerlingen konden voor deze gelegenheid hun openstaande corvee- en strafuren afkopen en zo waren er heel veel acties om geld in te zamelen. Er is in 12 uur tijd meer dan 35.000 euro opgehaald. Zelfs leerlingen die nooit iets kan ‘boeien’ vertelden achteraf dat zij vandaag ‘echt niet gingen klagen’, want het was allemaal voor een goed doel, tenslotte.
Je kon als medewerker bij het organiserend comité ook zelf met een voorstel komen voor invulling van het programma. Dus een collega en ik gaven –tegen betaling van minimaal 5 euro voor het goede doel- om en om Wiskunde voor Ouders. Hij wiskunde B, ik wiskunde A. In elke ouder kwam de leerling van weleer boven. Sommigen durfden nog steeds geen vragen te stellen, anderen hadden als eerste de vergelijking van een lijn opgesteld. Vaders van wiskundig begaafde dochters bakten er niks van, moeders van dyscalculische zoons bewezen dat zo’n handicap niet in het DNA zit. Ouders die te laat kwamen, werden deze keer beleefd door de rector naar het lokaal begeleid, maar maakten verhalen los over conciërges die vroeger aan hun oren trokken als de smoezen voor dit vergrijp niet geloofwaardig waren geweest. Zij die wiskunde B volgden hadden braaf aan het verzoek voldaan de grafische rekenmachine en een schrift mee te nemen, bij wiskunde A waren zij dat –typisch– massaal vergeten. Ik verzet mij wel eens tegen de opdrachten die wij als school van de overheid krijgen, maar deze invulling van onze taak om wereldburgers af te leveren was een waar feest.