- blad nr 5
- 7-3-2015
- auteur R. Wisman
- Na de bel
Hanneke
Hanneke is getrouwd met Mendel(41, afgestudeerd verpleegkundige en als gipsverbandmeester werkzaam in het Universitair Medisch Centrum te Utrecht. Hun vier kinderen gaan naar de school van hun moeder. Zelf waren Hanneke en Mendel ook ‘vrijeschoolkinderen’.
Mendel tuiniert graag en bespeelt de accordeon, Hanneke gaat in haar vrije tijd regelmatig naar de sportschool en fluit (een beetje), Job (11) speelt gitaar en korfbalt, Teun (8) speelt marimba (een enorm soort van houten xylofoon) en Oyke (5) en Neeltje (4) spelen het liefst met hun knuffels en bouwen samen hutten.
Tekst Rineke Wisman Beeld Rob Niemantsverdriet
‘Je ziet precies wie er op de fiets naar school komen, en wie er met de auto gebracht wordt. De kinderen die fietsen, zitten wakker en alert in de klas. De niet-fietsers lijken nog niet helemaal te zijn aangekomen’, zei een vroegere juf van Hanneke ooit.
Het bleef haar altijd bij en wellicht fietst Hanneke daarom wel iedere doordeweekse dag zes kilometer met de kinderen van en naar de school. Alleen als het glad is, pakt ze de auto. “Ik geloof dat kinderen makkelijker in het leren stappen als ze de dag beginnen met frisse lucht en beweging.”
‘Mag ik in ’t bakkie?’, vragen de jongste twee vaak. Meestal mag Neeltje voor in de bak en gaat Oyke achterop. Teun fietst naast zijn moeder. “Zodat hij aangeduwd kan worden”, vertelt Job die er ’s middags meestal achteraan fietst. “Want je mag niet met z’n drieën naast elkaar fietsen, volgens de wet en Veilig Verkeer Nederland”, stelt hij wijs. Als de twee kleinsten zich onderweg verliezen in het eentonig zingen van het driekoningenlied (daaa-daaa-daaa-daaaa’, sprint Job voor de rest uit. Hij kan daar slecht tegen en fietst om die reden ’s ochtends liever met zijn vader mee die twintig minuten eerder vertrekt. “Dan heb ik geen last van hun lawaai.”
De keuze voor de huidige school heeft met het fietsen te maken. De route naar Het Zonnewiel gaat door de polder, terwijl de andere vrije school zich in hartje Utrecht bevindt. “Nu komen we onderweg maar één stoplicht tegen”, zegt Mendel die bovendien dezelfde route fietst om op zijn werk te komen.
Thuis is het na de bel een kakofonie van geluiden passend bij een huis vol kinderen. Veel vrolijkheid en hier en daar een ontploffing. Bijvoorbeeld als Oyke de Lego Mozaïek afpakt van Teun die er op de bank nietsvermoedend mee zit te spelen. Teun schreeuwt ‘stop!’ en roept zijn moeder erbij. Job beschouwt het vanaf de eettafel: “Thuis is mama ook een beetje een juf”, vertelt hij sec. “Soms moet ze ingrijpen, zoals nu.”
Opvoeding en huishouding concurreren voortdurend om de aandacht. Het gevolg is dat Hanneke overal in huis half afgemaakte klussen tegenkomt. “Een stapeltje was op de strijkplank, een half uitgeruimde vaatwasser, een vergeten kind dat op de wc wacht tot mamma de billen komt afvegen”, lacht ze. “Soms hebben de kinderen even één op één aandacht nodig, maar ja dan wil ik net een strijk afmaken en loopt er wel eens iets scheef.”
“Door mijn werk ben ik me van mijn eigen gedrag steeds bewust. Ik ben continu op mezelf aan het reflecteren. Was ik niet te mild of juist te streng? Tegelijkertijd realiseer ik me dat het steeds beter lukt te accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan.”
Mendel, die zichzelf haar ‘klankbord’ noemt, beaamt dat: “Je bent de afgelopen jaren enorm gegroeid.”