- blad nr 13
- 1-7-2000
- auteur D. van 't Erve
- Redactioneel
Nieuw db-lid Stemerding hamert op belang van samenwerking
Jullie waren er altijd voor mij, ik wil er voor jullie zijn², zei Gerrit Stemerding na de verkiezinguitslag in de algemene vergadering van 16 juni. Het blijkt een belangrijk thema voor hem. Samen de schouders eronder, met elkaar iets opbouwen en iets kunnen betekenen voor het onderwijs, is zijn motto. Bang dat hij als dagelijks bestuurder straks te veel afstand krijgt van de leden, is hij niet. ³Als het aan mij ligt, ben ik vaak in het werkveld te vinden. Als bestuurder kun je niet in de ivoren toren blijven zitten, je bent er voor de mensen. Het contact met het onderwijspersoneel is voor mij niet alleen belangrijk, het is wezenlijk², benadrukt hij.
Vanaf de grond iets samen opbouwen loopt als een rode draad door zijn (vakbonds)verleden. In 1968 begon hij als onderwijzer op de basisschool Prof. Dr. van de Leeuwschool in zijn woonplaats Enschede. Dat was ook het begin van zijn carričre in de vakbond. ³Van het hoofd van de school, Ane Molewijk, mocht ik komen werken op één voorwaarde: dat ik lid werd van de Abop. Daarbij vond hij dat ik zo¹n grote bek had dat ik ook meteen maar actief lid moest worden², weet Stemerding nog goed. Hij werd hoofdredacteur van het Enschedese vakbondsblad en maakte al snel de stap van secretaris van de afdeling Enschede naar voorzitter van het district Overijssel van de Abop.
Fantastisch
Midden jaren zeventig ging hij met een stel jonge mensen op de Laaresschool, een achterstandsschool in Enschede, aan de slag. Eerst als adjunct en later als waarnemend directeur. ³Sommige mensen verklaarden me voor gek, zagen geen heil meer in die school. Maar ik vond het een uitdaging te proberen deze school om te vormen. We waren er toen al mee bezig dat een school meer moest zijn dan alleen onderwijs, dus wat nu de brede school wordt genoemd. Het was fantastisch om samen met bijvoorbeeld sociaal-cultureel werk totaal iets nieuws op te bouwen en dat dat lukte. Er kwam een peuterspeelzaal, speeltuin, noem maar op. Het was een prachtige tijd en ik vond het de beste school van Enschede. Mijn eigen kinderen gingen er naar toe.²
Maar het tij keerde in de jaren tachtig, de tijd van de bezuinigingen. ³Het was echt te gek. Ging bijvoorbeeld om vijf uur ¹s middags de verwarming uit, terwijl je een brede school bent², aldus Stemerding. Voor hem betekende dit een nieuwe functie, die van stakingsleider. Ook staken is volgens hem een vak waar je in moet groeien. ³Staken doe je niet zomaar, je hebt niet van de ene op de andere dag honderden mensen op de been. Dat moet je opbouwen, daar moet je aan werken. Goede contacten met de pers, de mensen kunnen aanvoelen en goed spreken in het openbaar, zijn enkele elementen die je moet leren. Maar het belangrijkste dat ik heb geleerd is wat Noud Cornelissen (oud-voorlichter van de AOb) ooit tegen me heeft gezegd: ŒDoe je iets voor anderen, dan doen ze iets terug¹. Aan dit principe heb ik altijd vastgehouden en dat doe ik nu nog.²
Ook als hoofdbestuurder was voor hem een taak weggelegd om opnieuw iets op te bouwen. Begin jaren negentig zorgde de decentralisatie in het onderwijs voor een herschikking van de Abop-afdelingen. ³De afdelingen in Gelderland en Overijssel werden onder de loep genomen en ook kregen we een nieuwe taak: dienstverlening, zoals onderhandelen op scholen. Eerst nog vanuit twee districtskantoren en later vanuit het rayonkantoor Deventer, waarin werknemers van de bond en gefaciliteerde kaderleden gingen samenwerken. En drie jaar geleden opnieuw een verandering door de fusie met het NGL. Al met al een flinke reorganisatie, waarbij ik vanaf het begin aanwezig was. Schouders eronder, handen uit de mouwen en samen ervoor gaan. Het zorgt voor een goede band onderling en dat merk je nu nog. Het gevoel dat we allemaal maatjes van elkaar zijn, die op zijn tijd recht door zee zeggen wat ze op hun hart hebben, maar elkaar wel altijd blijven nastaan.²
Cultuuromslag
In zijn functie als dagelijks bestuurder straks ziet hij een nieuwe uitdaging. ³Ik vind het een eer om met die club van gemotiveerde mensen samen te werken en op dit niveau iets voor het onderwijs te kunnen betekenen. En er is genoeg te doen. Denk maar aan functiewaardering, taakverlichting competentiebeloning. Over dat laatste wil ik echt de discussie aangaan. Het onderwijspersoneel bestaat uit individuele professionals. De druk op het onderwijs wordt door de tekorten steeds groter, waardoor competentiebeloning echt funest zal zijn voor het onderwijs², waarschuwt Stemerding. ³Want stel dat Pietje als leerkracht extra wordt beloond, dan denkt Jantje met diezelfde kwaliteiten toch: ŒIk houd het voor gezien¹. Ik denk dat er een cultuuromslag moet komen. Van die individuele professional, die baas is in eigen klas, naar een team van professionals. Een team dat de kansen en middelen krijgt om vanaf de basis het onderwijsbeleid te bepalen. Dat ook het team, en niet het individu, op de behaalde resultaten kan worden afgerekend.²
Gerrit Stemerding moet lang nadenken hoe hij zichzelf zou beschrijven. Dan aarzelend: ³Nou ik kom natuurlijk uit het oosten en ben een fan van de groep Normaal. Een zin uit een van hun nummers is mijn eigen lijfspreuk geworden. Als ik mezelf moet beschrijven dan maar zo: Œverwacht van mie geen wonder¹n, gewoon deurdonder'n