blad nr 11
7-6-2014
auteur . Lachesis
Column

Tevergeefs

Er komt altijd weer een moment waarop je je realiseert dat niet alles gelukt is wat je in een schooljaar wilt bereiken. Dat moment komt meestal in mei. Zo zijn de toetsresultaten bij rekenen elke keer weer diep bedroevend. Ondanks alle instructie en inzet wemelt het van de onvoldoendes. Regelmatig denk ik tijdens het nakijken dat het er allemaal echt wat beter uitziet dit keer, om dan vervolgens door het leerlingvolgsysteem flink op de vingers getikt te worden: weer niks! Rood, oranje, rood, oranje, een enkele groen hokje, hier zelfs een blauw hokje, maar dan weer rood, oranje. Ook Myrthe? Nou ja zeg. En Lars? Dat leek toch echt beter te gaan. Zucht. Omdat ouders tegenwoordig meekijken in dit systeem vinden er regelmatig verdrietige samenscholingen plaats voor mijn bureau. Weer onvoldoende he? Ja, helaas. En ze had er nog wel zo’n goed gevoel over. Ja, ik ook. In de wat eenzame positie van Ramon in deze groep leek echter verbetering te zijn gekomen in de loop van het jaar. Hij dwaalde minder verloren rond op het plein en deed zowaar mee met spelletjes. Hij maakte een meer ontspannen indruk en zijn moeder kwam beduidend minder gewag maken van vervelende akkefietjes. Toen hij met gymnastiek de uitnodiging aanvaardde van zijn ‘aartsvijand’ Mehmet om samen te werken bij een spel was ik dan ook in de wolken. Een gesprek met zijn moeder bracht mij echter weer met beide benen op de grond: hij werd nu niet meer gepest in deze klas, maar wel door een andere klas en wat de samenwerking met Mehmet betreft… dat had hij niet durven weigeren. Ze meldde mij onverdroten dat er in het verleden te veel was gebeurd om Mehmet ooit te vergeven. Toen ik moeder en zoon zo zag zitten wist ik zeker dat geen inspanning ooit genoeg zou zijn om hun achterdocht jegens de buitenwereld weg te nemen. Het stemde me droef. Ook Sharon leek aanvankelijk vooruit te zijn gegaan. Ze leek greep te krijgen op de onophoudelijke chaos die haar omringt. In het begin van het jaar presteerde ze het om doodleuk een boek te gaan lezen als de leerlingen hun kastje moesten opruimen; het had immers geen zin om aan die vervelende klus te beginnen. Later in het jaar spande ze zich echt in als ze deze opdracht kreeg. Tot ze Sanne begon uit te foeteren. Sanne is haar buurvrouw. Een behulpzame buurvrouw. Elke keer als Sanne zelf klaar was met opruimen schoot ze Sharon te hulp. Evenals Sarah. Met veel geduld hielpen ze Sharon de chaos te ordenen. Toen ik op een bepaald moment wees op de spullen die nog overal op de grond lagen barstte ineens Sharon in woede uit. Ruim die rommel van je dan ook op, brieste ze tegen haar hulpvaardige buurvrouw, nou krijg ik steeds de schuld! IJzig kalm raakte ik met mijn voet wat rommel aan. Kijk eens goed. Van wie is dit? Oeps van mij, grinnikte Sharon. En dit? O, o. ook van mij. Ze keek er schalks bij. Toen ik uitgefoeterd was, alle hulptroepen uit hun functie had ontheven en terugliep naar mijn bureau drong tot me door dat Sharon bepaald niet alleen maar een ordeningsprobleem had. En dan is er Wensly nog. Ik heb tot op heden geen idee wat deze jongen beweegt. Zijn humeurigheid, zijn plotselinge woede, zijn vreemde lachjes. Geen enkel gesprek bracht enig licht in het duister. Ook niet bij zijn klasgenootjes. Hun troost, hulp, geduld, het bracht geen helderheid. Zijn ouders weten steevast niet waar ik het over heb. Is er wat dan? Er is hun tenminste niks opgevallen. Nee, de maand mei is een droefgeestige maand in dit vak. Het is een maand waarin je je realiseert dat er grenzen zijn aan inspanningen.