- blad nr 11
- 7-6-2014
- auteur W. de Lange, de
- Column
Twee meisjes
Dorry had op school nog meer kunnen opsteken, als ze in een klas had gezeten met weinig leerlingen en een laag adhd-coëfficiënt. Dorry wil wat bereiken in het leven. Ze heeft er de rust en de toewijding voor. Ze wil leren. Maar ze vindt leren moeilijk. Dorry had recht op eindeloos veel aandacht, sta ik aan de rode loper te piekeren. We hadden haar stap voor stap, moeten leren om te leren. Eindexamengala, melancholie.
Haar oma en moeder staan klaar om te joelen, als Dorry in het zicht komt. Niet in een gehuurde bolide, maar opgevouwen in een supermarktwagentje, geduwd door een vriendje. Dorry had meer spektakel gewild, iets met een ambulance, zegt ze. Maar de chauffeur had, vlak voordat ze hadden moeten vertrekken, afgezegd.
Het vriendje, hoe aardig ook, heeft nog niet genoeg stijl verzameld om Dorry een stevige hand toe te steken. Ze klautert op eigen houtje uit het karretje. We klappen allemaal uitbundig. Wij vinden het karretje een verademing. Ze weet zelf niet zeker of ze het wel leuk genoeg vindt.
Dorry is in de armen van haar moeder bezig gelukkig te worden, als onze toejuichingen aan haar adres worden overstemd door een donderend gedreun aan de andere kant van de school. Daar komt een lange stoet zware motoren over de Wibautstraat gedenderd. Ze zijn van club X. Die staat, zoals bekend, op voet van oorlog met club Y. Maar club Y is gelukkig niet in de buurt. De politie opeens wel. Een auto met twee dienders houdt de zaak vanaf de brug nauwlettend in de gaten.
De motorslang rijdt de school eerst voorbij, maakt dan een indrukwekkende U-bocht, passeert de politieauto en dreunt bij ons de stoep op. Achteraan rijdt een cabriolet met een stralend fotomodelletje achterin. Dat is Brenda. Die komt naar het gala. Wij klappen en juichen weer, alle leerlingen zijn ons even lief.
Dit dreigt een keurig, symmetrisch, zwart-wit stukje te worden. Er zit bijna niets anders op. Want Brenda is, daar hoef ik de waarheid geen geweld voor aan te doen, een tegenpool van Dorry. Zoals haar entree op het galafeest de tegenpool was van die van Dorry. Brenda was geen makkie, docenten en andere slapjanussen staan voor haar onderaan de sociale ladder.
Bij Brenda weinig behoefte om iets te leren, geen rust, geen hunkering naar warme vriendschap. Als een mooi en energiek roofdiertje doorkruiste ze vier jaar lang de school, de lachende ogen gericht op telkens weer nieuw vertier, de een trakterend op een luidruchtige snauw en de ander op een bulderende lach. Ze gaat het maken. Iets waar geen school voor nodig is. Voor geld, een vette auto en een groot huis heb je geen kennis en boeken nodig. Zo zit de wereld in elkaar.
Het wordt frisjes. Feest, bonk, bonk, bonk, bonk.