blad nr 6
22-3-2014
auteur . Overige
Na de bel

Christy

Christy van Duijvenboden (61) en Sjoerd Schaaf (65) wonen in Twello. Zij geeft Nederlands op de Noordgouw in Heerde en doet in haar vrije tijd onder andere pr-werk voor de kerk. Sjoerd was tot zijn pensioen leraar geschiedenis aan de Koninklijke Scholengemeenschap, waar hij ook conrector is geweest, en het Gymnasium Apeldoorn. Hij leest en tuiniert graag. Samen bezoeken ze regelmatig toneel- en muziekvoorstellingen. Christy heeft drie dochters en Sjoerd drie zonen uit een vorige relatie. Vijf jaar geleden zijn ze getrouwd.

Tekst Aranka Klomp

‘Mevrouw Van Duijvenboden, kan uw man onze toets dan niet even nakijken’, vragen haar leerlingen wel eens, als de uitslag hun te lang duurt. Nu echtgenoot Sjoerd met pensioen is, helpt hij thuis vaak een handje met het correctiewerk van spelling en grammatica. Sjoerd is er vrijwillig mee begonnen, nadat hij eens een stapel toetsen en een antwoordmodel in de huiskamer tegenkwam. “En dat terwijl ik als leraar juist een hekel had aan nakijkwerk.”
Ze zitten aan hun lange eettafel, waar Sjoerd een paar boeken aan de kant schuift om plaats te maken voor een kop thee. Christy is net thuis uit haar werk en ze blaast letterlijk even uit. “Het is zo fijn dat je samen de liefde voor het onderwijsvak deelt”, zegt ze. “Als ik thuiskom drinken we wat en kan ik mijn verhaal kwijt of Sjoerd om advies vragen.”
“En ik vind het fijn om mee te denken”, vult hij aan.
Ze zijn nu zeven jaar samen en wonen sinds een jaar of drie in Twello. Vanuit de huiskamer kijken ze zo de weilanden over, terwijl de keuken uitzicht biedt op een riante tuin. De tuin ‘is van Sjoerd’. Dat was al zo voor zijn pensionering. Veel is er sinds januari eigenlijk ook niet veranderd in de taakverdeling, bedenken ze zich. “Het is niet zo dat ik opeens het hele huishouden draaiende hou”, zegt Sjoerd.
Christy: “Daar heb je ook niet ruim veertig jaar hard voor gewerkt.” Het was wel even wennen natuurlijk, toen Sjoerd stopte met werken. Christy: “Niet meer samen de deur uit ’s ochtends.”
Sjoerd: “Eindeloos de krant lezen, tot je je realiseert: Ik laat de dag nu zo maar wegglippen.” Het lukt hem echter steeds beter om in beweging te blijven. “Heel belangrijk voor een goed ritme: ik sta elke ochtend tegelijk met Christy op en dan ontbijten we samen.” Wanneer zij de deur uit is, heeft Sjoerd inmiddels een ruime keuze aan activiteiten. Hij doet een cursus Noors (een zoon woont in Noorwegen), is vrijwilliger geworden bij de Humanistische Uitvaartbegeleiding, zit in een projectgroep die een school in Peru op poten heeft gezet en reist regelmatig af naar Den Haag, om er op kleinzoon Thijmen te passen.
Daar komt binnenkort nog een taak bij, want Sjoerd gaat het archief van zijn voormalige school ordenen en digitaliseren. “Denk aan foto’s, notulen van vergaderingen, schoolkranten, cijferlijsten en lesmateriaal”, somt hij op. “Het is leuk om op deze manier betrokken te blijven bij de school. En het wordt betaald met een kop koffie en met een gebakje wanneer er iemand jarig is.”
Want het gemis is er natuurlijk wel. Van de leerlingen met hun verhalen, het contact met collega’s en van ‘het theatermaken’. “Ja, dat was echt jouw kracht”, zegt Christy, “om je les te verlevendigen met gebaren en stemverheffingen.”
“En met een zwaard van triplex, wanneer het over de middeleeuwen ging”, vult Sjoerd aan. Het zwaard kreeg hij ooit van een leerling (‘dan heeft u wat in uw handen als u oorlog voert voor de klas’). In oktober liet Sjoerd het, na jaren trouwe dienst, veilen tijdens een goededoelenactie op school. “Bracht het toch nog 31 euro op zeg.” Christy vindt dat niet zo gek. “Daar ging een stukje onderwijshistorie onder de hamer.”