blad nr 5
8-3-2014
auteur R. Sikkes
Commentaar

Stil aan de overkant

De AOb-bestuurders begonnen hoopvol aan het cao-seizoen. Na het herfstakkoord was er een flinke emmer geld beschikbaar voor de werkgevers, en dat werkt altijd goed als smeermiddel.
Op de agenda’s staat een enorme waslijst aan gespreksonderwerpen die je in twee hoofdthema’s kunt onderbrengen. Poenonderwerpen zoals salarisverhoging, een nieuwe seniorenregeling, het entreerecht tot de hoogste schalen in het voortgezet onderwijs. Daarnaast inhoudelijke arbeidsvoorwaarden als werkdruk, professionalisering en zeggenschap.
De werkgeversorganisaties zijn er vol ingegaan. Snijden in de poen, roepen PO-raad, VO-raad en Mbo-raad in koor. Seniorenregelingen aanpassen? Nee, weg ermee. Afspraken die we ooit maakten over de functiemix? Nou, liever niet. Een salarisverhoginkje, daar is misschien nog over te praten.
Intussen kijkt de minister over de schouders van de werkgevers mee. Want de raden hebben zich klem laten zetten. Zij moeten de uitkomst op het ministerie voorleggen, voordat Jet Bussemaker het stempeltje ‘goedgekeurd door OCW’ geeft en haar portemonnee trekt. Je kunt je soms afvragen of de AOb niet beter direct met de minister kan onderhandelen.
Als het gaat om werkdruk - prioriteit één voor het onderwijspersoneel - geven de werkgevers ook niet thuis. Hetzelfde patroon bij de thema’s professionalisering en zeggenschap. Wonderlijk. Want in dat andere akkoord, het nationaal onderwijsakkoord, waren dat onderwerpen waaraan veel mooie woorden werden gewijd. Nu het op daden aankomt om de werkdruk te verminderen, is het doodstil aan de overkant.
De hoop op goede afspraken begint te verdampen. In het mbo staat het cao-overleg op klappen. In het voortgezet onderwijs praat men, maar misschien wel langs elkaar heen. In het primair onderwijs denkt men na over het vervolg. En dan mag het misschien stil zijn aan de overkant, bij de AOb zijn de actiedraaiboeken al uit de kast gehaald. Als het nodig is, gaan we samen herrie maken.