- blad nr 1
- 11-1-2014
- auteur L. Douma
- Redactioneel
Beppende moeders op het schoolplein
Een vader komt ietwat gehaast aanlopen met zijn zoontje – een baby in de draagzak. Hij groet een groepje moeders. Die keuvelen gemoedelijk. Tenminste, zo lijkt het voor de toevallige passant. Maar op veel schoolpleinen gaat het er helemaal niet zo gemoedelijk aan toe. Sterker, uit onderzoek van de Britse oudersite Netmums blijkt dat één op de tien moeders het ‘haat’ haar kind af te zetten op school. Bijna driekwart van de moeders zegt dat er op het schoolplein kliekjesvorming is. En bijna een derde van de moeders krijgt bij het betreden van het schoolplein het gevoel zelf weer op de basisschool te zitten, waar ze zich zorgen maakte over waar te staan en met wie te praten.
Dergelijk onderzoek in Nederland ontbreekt. Maar als we verschillende internetfora mogen geloven, is er ook op Nederlandse schoolpleinen een parallel universum waar slechts sommige ouders deel van uitmaken, maar vrijwel alle ouders van weten. ‘Elke morgen als ik Indy op school afzet zie ik hetzelfde tafereel: het fenomeen “de beppende moeders bij het schoolpleinhek”. Moeders die blijkbaar niets anders te doen hebben dan over andermans kinderen te praten, de kinderen van anderen af te kraken en het nieuws en de feitjes uit de buurt te bespreken’, signaleert Wiesje op haar blog. Deze moeder van vier kinderen moet duidelijk niets hebben van de vrouwen bij het hek. ‘Het is eeuwig hetzelfde clubje dames. Zelden staat er in het schooljaar dat bezig is een nieuw exemplaar bij. (Voor een volgend jaar zijn er waarschijnlijk audities te doen.) Als je er langsloopt, word je nagekeken tot je in je auto zit, en word je nauwkeurig gescand en bekritiseerd.’
Fleur, moeder van twee kinderen, heeft soortgelijke ervaringen, laat ze weten op het Viva-forum. ‘Op het schoolplein is het iedere keer weer raak: een groepje roddelende moeders bespreekt mijn thuissituatie op zo’n manier dat ik het duidelijk kan verstaan. Je kent het wel: de fluister-maar-we-willen-toch-dat-iedereen-het-hoort-toon.
Moeder 1: “Ja, zij heeft haar kinderen na een week al op de overblijf gezet.”
Moeder 2: “Dat kan toch niet goed zijn voor zo’n kind.”
Moeder 3: “Ik laat m’n kind nooit overblijven. Gelukkig heb ik mijn moeder om de hoek wonen.”
Moeder 1: “Wat een dure kleding hebben sommige moeders toch ook, hè?”
Moeder 2: “Ja, ach, dat moeten ze zelf weten. Mij niet gezien, dat maken mijn kinderen zo vies.”
Moeder 3: “Ach, als je er zelf toch nooit bent, wordt je kleding ook niet vies.”’
De moeders op het schoolplein van Fleur zijn gekleed in broeken uit 1995 met bijpassende Crocs en hebben een kortgeknipt kapsel. (‘Gek genoeg weet ik dat deze dames ooit een carrière hadden en er leuk uitzagen.’) De beppende moeders van Wiesje hebben ‘ongeveer 10 cm plamuur op het gezicht en de eeuwige Uggs aan hun poezelige voetjes’. Op andere pleinen hebben de Gaastra-jassen de overhand. Of zijn de ‘Gooische vrouwen’ meester van het plein. ‘Echt, ik kan ze uittekenen in dure laarzen, grote zonnebril, geblondeerd, grote Landrovers, parels in de oren en au pair naast ze’, schrijft Mariah (moeder van één) op het Viva-forum.
Sommige moeders hebben zelfs een eigen plek. ‘In de lente bezetten ze de zonnigste gedeelten van het schoolplein. In de zomer zijn de schaduwplekjes voor hen gereserveerd. In de herfst claimen zij de windvrije hoeken. En in de winter staan zij het dichtst langs de gevel van de school. Telkens in dezelfde samenstelling’, verzucht M op het forum van Libelle. Op een andere school hebben ouders een ‘eigen’ stoeptegel. Eén ouder op het forum van Ouders Online bekent ook altijd op dezelfde plek te staan. Maar of dat nu verwerpelijk is? Vlinder: ‘Meestal sta ik op dezelfde plek zodat onze jongste mij snel kan vinden. En wie daar ook staat, daar praat je meestal mee.’
Streng
De kleren van de buurvrouw, het kapsel van het nieuwe klasgenootje, de vermeende leerachterstand van Pietje: geen onderwerp blijft onbesproken. Het favoriete onderwerp van de moeders op het plein? Uiteraard, de juf of meester. Juf Loeske klapt op het Viva-forum uit de school. ‘Ook ik erger me dood aan deze ouders. Je doet het gewoon nooit goed. Niet dat ik erop uit ben door alle ouders gewaardeerd te worden, maar sommigen maken hun eigen verhaal over sommige situaties en natuurlijk heeft de leerkracht het altijd gedaan. Voor je het weet word je besproken op het voetbal/hockeyveld terwijl het gaat over iets dat helemaal niet zo is gegaan.’ Ze vervolgt: ‘Natuurlijk maken leerkrachten ook wel eens fouten (we zijn net mensen), maar spreek de leerkracht dan aan om samen een oplossing te vinden. Ga niet met andere ouders roddelen zonder dat de leerkracht er iets aan kan veranderen…’
Moeder Prisci vertelt op haar blog hoe dat gaat, roddelen over de leerkracht. ‘Ik had mijn eerste kennismaking met Caspers kleuterjuf amper achter de rug toen het begon, een moeder van een jongen van de peuterspeelzaal kwam naar mij toe en zei: “Is dat de kleuterjuf van Casper? Ik heb gehoord dat ze heel streng is! Een vriendin van mij zei dat tegen mij en het schijnt dat alle moeders over haar klagen. Ik hoop dat mijn zoon niet bij haar komt!” Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen, dacht ik.’ De juf van Prisci’s zoon begon op achterstand, erkent Prisci later in haar blog. Het bleek uiteindelijk een heel lieve juf.
‘Tja, over elke juf of meester valt wel iets te zeggen’, reageert Linda op het blog van Prisci. ‘Wij hebben ook een juf, die was zwanger en ik vond haar verschrikkelijk. Niet aardig tegen de kinderen, kortaf tegen de ouders. Ik was totaal niet blij mijn tweeling bij haar achter te laten. Na haar zwangerschapsverlof zagen wij het als ouders zwaar in. Ze kwam terug. Maar waarschijnlijk hadden alle hormonen haar parten gespeeld, want nu is ze heel lief.’ Zelfreflecterend: ‘Er is dus ook gepraat met ouders onder elkaar. Ik noem het niet echt roddelen, want je wilt het beste voor je kinderen.’
Tja.
Koket
En de vaders? Komen die soms nooit op een plein? Waar zijn die in dit verhaal? Die schitteren door afwezigheid. Niet op het plein. Maar op de fora. Struikel je daar over de klagende dames, die er overigens niet voor schuwen elkaar op het digitale schoolplein aan te vallen (‘Ik ben zo’n moeder met een broek uit 1800, op degelijke Ecco’s, die niet werkt. Had je wat?), geen man die zich in deze discussie mengt - ook niet op minder feminiene fora. Een moeder schrijft op het Viva-forum: ‘Ik herken het afkeurende van sommige schoolpleinmoeders ook. Tegen mijn man (die het meest op school is) wordt altijd heel erg leuk en koket gedaan en ik word veelal niet eens bekeken of met een afkeurende blik.’
Wiesje, de moeder uit het begin van dit verhaal: ‘“Raar hè, dat hij zijn kind naar school brengt? Oww, zou hij gescheiden zijn?” Giechel, giechel.’
{kadertje}
Roddelen
Het is inderdaad een klacht die hij vaker van leerkrachten hoort. Peter de Vries, consultant bij CPS en auteur van het Handboek ouders in de school: “Als ouders het gevoel hebben hun verhaal in de school niet kwijt te kunnen, doen ze algauw hun relaas op het schoolplein.” En dat moet je dus als leerkracht voor zijn. Zijn advies? Nodig alle ouders een voor een aan het begin van het jaar uit voor een gesprek. Want: “Over iemand die je kent, roddel je niet.”