- blad nr 1
- 11-1-2014
- auteur R. Wisman
- Na de bel
Jet
Jet en Dirk wonen in Nieuwegein en hebben twee (uitwonende) kinderen: Sicco (26) die als afgestudeerd neurowetenschapper bezig is met een promotieonderzoek en Nine (23) die hbo media en entertainment management studeerde en als marketeer werkt.
Meedoen aan deze rubriek? Mail naar onderwijsblad@aob.nl
Jet: “Na mijn werk ben ik gesloopt. Als ik de kans krijg, lig ik een half uurtje op de bank onder een fleece deken.” Man Dirk en zoon Sicco zitten thans op deze bank gebogen over de iPad Air die Dirk gisteravond kreeg voor zijn verjaardag.
Jet: “Ik ben een slechte slaper. Wat niet helpt, is dat ik ’s nachts naast een snurker lig.”
Een fractie van een seconde kijkt Dirk schuldbewust. Dan zegt hij tegen zijn vrouw: “Je hebt een hectische baan. Je vliegt van hot naar her.”
Jet begeleidt zeventien leerlingen op vier verschillende scholen. “De jongste is 5 en de oudste 19 jaar en allemaal zijn ze communicatief beperkt: van slechthorend tot autistisch. Sommige leerlingen sta ik zeven jaar lang bij. Dan ben ik zo trots als een pauw als ze een diploma halen.”
“Je bent bijna nog blijer dan het kind zelf”, zegt Dirk, terwijl hij met een scheef oog kijkt wat zijn zoon op de iPad doet. “Mooi speelgoed”, glundert deze.
Dirk: “Dat je in de toekomst face to face met elkaar zou kunnen bellen, zag je al bij de Jetsons. Een futuristische tekenfilmserie uit de jaren tachtig. Zij hadden ook een supermagnetron waar je met één druk op de knop boeuf bourguignon uit tevoorschijn toverde.”
Sicco tegen zijn moeder: “Je nieuwste leerling is doof vanwege meningitis, toch?”
Jet: “Hij voelde zich niet lekker en ging naar de klantenservice zoals dat op die scholengemeenschap heet. Die stuurden hem naar huis. De huisarts constateerde een hersenvliesontsteking.”
Sicco, laatdunkend: “Klantenservice! Hoe verzinnen ze het?”
Jet: “Nu heeft de leerling twee cochleaire implantaten.”
Jet serveert koffie uit de espressomachine en dochter Nine komt erbij zitten.
Wijzend op haar man en kinderen, zegt Jet: “Dit zijn mijn koks. Toen ik nog voor de klas stond, was ik nooit voor zes uur thuis”, legt ze uit. Vergoelijkend: “Jullie waren toen al 16, hoor.”
Sicco kijkt bedenkelijk: “Dat is niet waar. In groep 7 kookte ik al.”
Jet kijkt ervan op. “O ja?”
Sicco: “Ik heb al jullie diëten meegemaakt. En Nine had een fase dat ze dingen had die onder de grond groeiden.”
Nine: “Ik was allergisch voor een eiwit in knollen.”
Jet: “Meestal deed ik een memootje tussen de bladzijden van een kookboek: maak dit maar. Nine kookte ook twee keer per week.”
Dirk: “Als je kan koken is dat handig en het scheelt geld. Als kleine kinderen keken jullie op het aanrecht mee. Daarna mochten jullie het zelf doen. Te beginnen met een tosti. Als je het zelf op moet eten, gaat het niet mis.”
Nine: “Vriendjes keken op van de dingen die bij ons op tafel stonden. Artisjokharten? Ze gruwden ervan. In mijn studentenhuis lust de een geen witte sauzen, de ander raakt zijn eten niet meer aan als de broccoli per ongeluk tegen de gehaktbal aan gekomen is.”
Dirk: “Dat zijn aberraties.”
Sicco tegen zijn vader: “Jij bent dominant in de keuken. Je legt weinig uit.”
Nine tegen haar moeder: “Terwijl jij de neiging hebt teveel uit te leggen.”
Jet: “Kinderen met een IQ van 68 moest ik soms tot op de vierkante centimeter nauwkeurig uitleggen waar iets lag in de koelkast. Jullie trokken gewoon de deur open en vonden het.”
Sicco: “Dan zeiden we: ‘We zijn niet debiel, hoor’.”