blad nr 20
14-12-2013
auteur A. Jonkman
Column

Geen leven?

Elke vrijdagmiddag na het achtste uur drinken een aantal collega’s en ik in de medewerkerkamer een glaasje wijn, bier of fris. Er wordt wel eens stoom afgeblazen, maar niet geklaagd. De sfeer is ontzettend gezellig en soms is dit samenzijn zelfs het hoogtepunt van mijn werkweek. Er is een harde kern die om de beurt voor proviand zorgt en een wisselend aantal andere collega’s dat incidenteel aanschuift. Ook de schoolleiding doet af en toe mee.
Vandaag zijn er rapportvergaderingen en zitten er - tussen de besprekingen door - meer borrelaars dan anders. Een collega komt binnen en vraagt: “Doen jullie dit elke week? Hebben jullie geen leven of zo, je gaat op vrijdagmiddag toch lekker naar huis?”
Hebben wij geen leven? Als collega Menno van Duits thuiskomt, gaat hij eerst koken en daarna leest hij een mail van een moeder die het niet eens is met het strafwerk dat hij haar zoon heeft opgegeven. Karin van tekenen maakt na het wandelen met de hond een notebookpresentatie over het nieuwe drank- en drugsprotocol en stuurt die ter beoordeling aan haar collega’s rond. Kees van Nederlands bestudeert voor het theaterbezoek met zijn vriend, dertig zelfevaluaties van leerlingen uit zijn mentorklas over hun inzet in de eerste schoolperiode. Collega Martijn werkt een idee uit dat hij heeft voor een onderzoek dat zijn derde klas gaat doen naar verdwenen winkels in de stad en daarna komen zijn dochters het weekend met hun vader doorbrengen. Susan leest voor haar yogales een bericht van een mentorleerling dat zij maandag niet op gesprek kan komen. Het meisje is in het ziekenhuis opgenomen, omdat iemand tijdens het hockeyfeest iets in haar drankje heeft gedaan. Gerrit bergt voordat hij met zijn zoon gaat voetballen het materiaal op dat hij nodig had voor de pluslessen die hij de afgelopen zes weken heeft gegeven aan excellerende leerlingen uit groep 8 van omringende basisscholen. Als ik thuiskom lees ik in de Volkskrant het interview met de nieuwe voorzitter van de VO-raad, Paul Rosenmöller. Wat hem verbaasde is ‘dat docenten minder dan de helft van hun werkuren voor de klas staan’ en dat wij zoveel neventaken hebben ‘dat kennisoverdracht een bijzaak lijkt’. Hij had ‘eerlijk gezegd het beeld dat mensen in het onderwijs vooral zeuren en klagen’, maar hij kwam tijdens zijn tour ‘alleen gepassioneerde docenten en leidinggevenden tegen’. Collega Jan heeft beloofd boodschappen te doen voor de volgende vrijdagmiddagborrel waar hij even gezellig bijpraat met collega’s die hij de rest van de week nauwelijks ziet. Daarna gaat hij naar huis. Dit is ons leven.