blad nr 20
14-12-2013
auteur . Lachesis
Column

Toontje

In de hal houdt de directeur een ouder staande die voor de zoveelste keer flink heeft opgespeeld tegen een collega over een klein incident waarbij haar kind is betrokken. Nu houd u op, briest hij tegen haar, als u elders een school kunt vinden die dit gedrag wel tolereert dan wens ik u veel succes, maar u valt deze juf niet meer lastig. Het is gewoon schaamteloos zoals u zich gedraagt. Ben ik duidelijk? De ouder verlaat met een rood hoofd de school. De volgende dag blijkt dat ze ingebonden heeft.
Een onwaarschijnlijk verhaal? Ja. Anno 2013 zouden maar weinig directeuren durven wat deze directeur rond 1990 durfde. Er wacht hem nu waarschijnlijk een gang naar het bestuursbureau of een klachtencommissie. Ondanks transparante schoolgidsen, minutieus samengestelde weekbulletins, een drempel van een millimeter en een open deur van de directie en het bestuur zijn er ouders ontevreden. Soms is dat volkomen terecht. Soms is dat een beetje terecht. Soms is het adembenemend onterecht. De moeder van Jason is zo druk met het in kaart brengen van de feilbaarheid van de school dat ze regelmatig aan de feilbaarheid van haar zoon voorbijgaat. En dit terwijl het gedoe dat regelmatig rond haar zoon ontstaat toch echt een regelrechte lijn naar zijn gedrag vertoont: diefstalletje, knokpartij. Het is echter niet dit gedrag dat haar zorgen baart - in ieder geval niet zichtbaar voor ons - maar de reactie van de school. Te snel beschuldigd, niet voldoende bewijs, privacy geschonden. Het zijn niet mis te verstane verwijten die ons gemaakt worden. Immer uitmondend in een klacht of de aankondiging van een klacht. De kracht waarmee dit alles gaat heeft iets vreesaanjagends. Iets dat je maakt dat je oppast: O, daar staat Jason. Er is iets gebeurd. Laat ik maar luisteren en eventueel actie ondernemen want anders staat zijn moeder voor de deur, in het kantoor, op het bestuursbureau. Juf, mijn moeder zei… Ik stop. Ik luister meteen. Ik kan maar beter weten wat moeder zei. Dat geeft Jason iets oppermachtigs. Een bijzondere positie waardoor hij tot vervelens toe denkt dat hij – letterlijk - recht heeft om op mijn stoel te gaan zitten. Hoepel nou eens op, joh. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je daar niet hoort? O ja, sorry hoor, juf. Maar hij meent het niet, hij zit er zo weer. Hij houdt van de aandacht die hij met dit alles genereert.
De moeder van Leila heeft ook een bepaald toontje als ze zich ergens over komt beklagen: er is iets gebeurd en ik, mijn collega, de directeur heeft niets gedaan. Maar we weten helemaal niet wat er gebeurd is, voer ik ter verdediging aan. Nee, dat heeft Leila niet durven zeggen. Dat vindt ze moeilijk. Maar hoe had ik, mijn collega, de directeur dan iets moeten doen? Nou, we hadden het makkelijker voor Leila moeten maken om iets te zeggen. Dus vraag ik regelmatig aan Leila of er misschien iets is dat ik weten moet. Ik hoop op deze manier haar moeder een stap voor te zijn. Ze kan nu niet meer zomaar de klas binnenstappen met een onduidelijk voorval. Daar had de moeder van Leila een antwoord op: op de mail verscheen een lange brief met grieven uit een ver verleden. Waarom niemand op deze klachten teruggekomen was? Nu hadden zij en haar dochter een vervelend gevoel aan die voorvallen overgehouden. Hoe graag je het ook zou willen, het is niet mogelijk deze mensen tevreden te stellen. Er is iets in hun benadering waardoor je weet dat je ze altijd zult teleurstellen en dat je daarvoor gestraft dient te worden. Bij voorbaat. Er is geen verweer mogelijk. Er zijn daders, er zijn slachtoffers en die slachtoffers dat zijn zij. Schuld en boete.