- blad nr 20
- 14-12-2013
- auteur W. de Lange, de
- Column
Tranenthee
Ik was meteen verkocht toen ik hem zag. Dat hij in het begin door grotere klasgenoten werd gepest, was te verwachten. Maar het is al beter aan het worden, want dit nerdje is soepel als een marter en basketbalt op hoog niveau, zo klein als hij is. In de gymzaal is Fabian verreweg de beste van de klas.
Twee weken geleden zat hij huilend in de hal, eruit gestuurd bij Engels. “Ik heb mijn pil niet geno(gesmoorde snik)men.” Hij was te laat de les in komen lopen, met een kartonnen beker met thee die hij op het station had gekocht. “Ik moest mijn pil nog innemen, juf. Toen moest ik thee kopen om ‘m mee in te nemen, maar die was nog te heet.” De juf Engels was boos geworden. “Dan haal je hier toch een bekertje water? Dan had je ook niet te laat hoeven komen.” Hij had verrassend brutaal gereageerd, want “als ik mijn pil niet neem, doe ik raar”. Hij slikte zijn pil, maakte zijn excuses en dat was het.
Een paar dagen later. De klas had gevraagd of we in het mentoruur naar ‘Spijt’ mochten kijken. Draak van een film, over pesten, wel goed gemaakt. Wat is belangrijker: pestbestrijding of smaakbevordering? We keken, natuurlijk, en iedereen huilde, ik ook. Fabian huilde harder dan wij allemaal. De film herinnerde hem aan een in tijd en familierelatie zeer nabij sterfgeval. En de klas, deze pestklas omstuwde Fabian met sympathie. Van alle kanten werden bekertjes water en tranenthee aangeboden.
Weer een paar dagen later. Ik kom ’s ochtends binnen, na een middag en avond bijscholing buiten de school. “Heb je het al gehoord? Fabian heeft met stoelen gegooid.” Waarna een collegiale tirade volgt over het soort kinderen waar we tegenwoordig mee opgezadeld worden en dat we daar helemaal niet voor zijn opgeleid, enzovoort.
Heb ik eindelijk eens een leerling die alles wil weten over de oerknal, Pompeii en de Germanen, en dan zou die hier niet thuishoren! Zijn ze nou helemaal!
Ik ben nog doende te reconstrueren hoe het zo kon misgaan. Fabian voelde zich, geloof ik, onrechtvaardig behandeld in een gestolen (‘geintje’) potlood-incident. De docent kent hem en de klas niet goed en had door een muur van drukte en collectieve tegenwerking slecht zicht. Fabian heeft van zijn pleegmoeder geleerd te waarschuwen als zijn woede onbeheersbaar dreigt te worden. Dat had hij nu ook gedaan: “Meester, ik ben heel boos aan het worden.” De meester had het opgevat als een dreigement en zei dat ook. Waarna Fabian nog dringender was gaan waarschuwen en de docent nog bozer werd. En toen was er al geen de-escaleren meer aan. Met de door Fabian voorspelde gevolgen. Een oerknal van het menselijk tekort.
Hoe dan ook, ik laat me Fabian niet afpakken.