- blad nr 10
- 25-5-2013
- auteur R. Sikkes
- Commentaar
Apentrucjes
Commentatoren in kranten vinden dat zo degenen die het kunnen betalen eigenlijk diploma’s kopen voor hun oogappeltjes. Leraren zeggen dat jongeren er niets aan hebben, leerlingen gaan in hun ogen de stof niet beter beheersen, maar leren als een stel apen slechts trucjes. En onderwijscritici zien in de stijgende omzet van de bijlesbedrijven het failliet van het schoolsysteem, het achterhaalde negentiende-eeuwse model van de school levert volgens hen geen kwaliteit meer.
Wat een kletskoek allemaal. Om te beginnen zijn kinderen niet in alle vakken even goed, of klikt het niet met een docent. Zelf doen is geen optie. Ja, ik had alle exacte vakken in mijn pakket, heb zelfs even een technische studie gedaan, maar mijn kennis is weggezakt. De stof is niet alleen anders, maar bovendien behoorlijk pittiger dan veertig jaar geleden.
Het kost inderdaad geld, maar dat was vroeger ook zo. Mijn halve eindexamenklas kreeg destijds ook bijles. Alleen was het toen een informeel circuit van bijklussende leraren, gepensioneerde docenten of slimme studenten. Altijd handje contantje en zonder bonnetje.
De bijlesmarkt van nu is geprofessionaliseerd. Er zijn huiswerkinstituten gekomen, universiteiten hebben zich op de examentrainingen gestort. Daardoor is weer een nieuwe slimme ondernemer op een idee gekomen, die de trainingen wat efficiënter aanpakt. Het verschijnsel bijles is allesbehalve nieuw, de vorm is veranderd.
En het werkt. Tenminste bij n=1. De oudste oogappel haalde na de examentraining inderdaad voor dat moeilijke vak een mooi resultaat. Door de trucjes of omdat ze zelfverzekerder aanschoof in de gymzaal? Wie zal het zeggen. Hoe het uitpakt voor n=2 blijkt pas op 13 juni, als de jongste de uitslag van haar examens hoort.